“Het voelt hier vertrouwd en veilig. Boxmeer heeft mij een stevige basis gegeven.” Journaliste en presentatrice Dionne Stax keert vanuit haar woonplaats Amsterdam geregeld even terug op het ‘oude nest’. “Om de zoveel tijd moet ik hier zijn. Familie en vrienden zien, wandelen door de bossen en uitwaaien langs de Maas. Even bijtanken van de hectiek van de stad.”
Haar plek in Boxmeer? Dionne hoeft niet lang na te denken: huize De Weijer, het sociaal-cultureel en educatief centrum. “Waar mijn vader als klein jongetje op school zat, en waar ik zelf later ook zo vaak kwam. Om naar muziekles te gaan, naar de bibliotheek of naar de film. Hier liggen zoveel voetstappen van me, dat geeft een sterke verbondenheid.”
Dionne mag Boxmeer niet vergeten zijn, andersom is dat ook niet het geval, zo wordt snel duidelijk. Menig keer zwaait Dionne enthousiast terug naar de mevrouw die haar hondje uitlaat, of naar de passerende auto waarvan de chauffeur zijn hand opsteekt. “Boxmeer is een heel fijne plek om op te groeien. Altijd buiten spelen, veel familie om je heen. Als ik hier loop, zie ik het zo weer voor me: hoe ik met mijn moeder naar de markt ging, stoffen kopen omdat ze zelf onze kleding maakte, en daarna eendjes voeren hier bij de Weijer. Daarna door naar mijn opa en oma die iets verderop woonden.”
Harmonie
Eenmaal in De Weijer gaat haar ‘trip down memory lane’ moeiteloos verder. “Kijk, daar die trap omhoog, en dan ging ik daar naar muziekles. Eerst blokfluit, daarna dwarsfluit. En ik wilde natuurlijk bij de Boxmeerse harmonie. Iedere donderdag repeteren; hartstikke gezellig, ik kende iedereen en mijn tante zat er bij. Maar als puber ga je andere dingen interessanter vinden. Volleyballen bleef wel favoriet. Bij VCE natuurlijk, met de meiden uit dat team spreek ik nog steeds geregeld af.”
Nostalgie is haar niet vreemd. “Ik vind het prettig om terug te gaan in de tijd, te voelen hoe het destijds was, of om dat beeld van toen weer te vangen. En het zit in de familie want toen ik net tegen mijn vader zei dat ik hier naartoe ging, vertelde hij onmiddellijk hoe hij ook nu nog de bomen voor zich ziet die hij als jongetje vanuit het klaslokaal in De Weijer buiten zag staan. Dat bij tijd en wijle verlangen naar vroeger heb ik niet van een vreemde”, vertelt ze met een aanstekelijke lach.
Tussenstation
Na haar eindexamen verruilt Stax haar geboortedorp voor Tilburg. “Ik had destijds snel last van heimwee dus Tilburg was precies goed om communicatie- en informatiewetenschappen te studeren. Een mooi tussenstation om niet direct naar de grote stad te springen. Dat verlangen kwam later pas. Bij mij gaat alles in stappen, eerst moet ik weer die veiligheid voelen voordat ik verder kan. Een patroon dat ook is terug te zien in mijn carrière. Ik doe wat ik leuk vind om te doen, waar ik me goed bij voel en als zich dan nieuwe mogelijkheden voordoen die mij interessant lijken, dan doe ik dat. Om het in ieder geval geprobeerd te hebben.”
Terwijl ze nogmaals haar hand opsteekt om een bekende te groeten, zegt Stax: “Ik geniet hiervan. Ook van zo’n gebouw als de Weijer met zo’n enorme historie, die zó omvangrijk is dat het bijna tastbaar is. Ik kan ook niet lang zonder familie en vrienden, en ik functioneer het beste als ik weet dat alles goed gaat met die basis. Met mijn ouders, mijn zus en mijn vrienden hier, dat voelt zo goed. Dat Boxmeerse gaat er bij mij nooit meer uit.”
Haar plek in Boxmeer? Dionne hoeft niet lang na te denken: huize De Weijer, het sociaal-cultureel en educatief centrum. “Waar mijn vader als klein jongetje op school zat, en waar ik zelf later ook zo vaak kwam. Om naar muziekles te gaan, naar de bibliotheek of naar de film. Hier liggen zoveel voetstappen van me, dat geeft een sterke verbondenheid.”
Eenmaal in De Weijer gaat haar ‘trip down memory lane’ moeiteloos verder. “Kijk, daar die trap omhoog, en dan ging ik daar naar muziekles. Eerst blokfluit, daarna dwarsfluit. En ik wilde natuurlijk bij de Boxmeerse harmonie. Iedere donderdag repeteren; hartstikke gezellig, ik kende iedereen en mijn tante zat er bij. Maar als puber ga je andere dingen interessanter vinden. Volleyballen bleef wel favoriet. Bij VCE natuurlijk, met de meiden uit dat team spreek ik nog steeds geregeld af.”
