Voor haar werk reist ze de hele wereld over. Directeur van de Stichting Vluchteling Tineke Ceelen, net terug uit Syrië, zit achter een cappuccino op een zonnig terras in Maren-Kessel. Even kijkt ze rond en concludeert: "Dit is de plek waar ik thuishoor en waar ik nooit zal terugkeren."
Al meer dan 25 jaar reist ze naar brandhaarden, probleemgebieden, vluchtelingenkampen. Maar dit keer, net terug uit het Al Hol-kamp in Syrië, is het de eerste maal dat ze last heeft van zo’n bezoek. "Ik vond het een heel ingewikkelde reis. In zo’n kamp met 73.000 mensen zitten ook mensen die IS geholpen hebben. Zéker. Net zo goed als dat er veel slachtoffers van IS zitten. Oók zeker. Wie help je? Wanneer doe je het goed? Al die vragen, zonder duidelijk antwoorden; dat vind ik heel moeilijk.”
“Om dan nu weer hier te zijn - in Maren, mijn geboorteplaats - heeft iets rustgevends. Er ligt letterlijk een wereld tussen hier en daar. Hier is het veilig, er is geen groot gevaar. Dan voel ik ook weer die geborgenheid; diezelfde veiligheid die me juist heeft verdreven. Op je vijftiende, zestiende kan die hele warme, fijne gemeenschap enorm beklemmend zijn. Dan heb je opeens oog voor die grote wereld om je heen, en groeit die wens om uit te vliegen met de dag."
Combinatie
Haar vertrek uit Maren begint in Oss. "Ik ging daar naar het Titus Brandsma Lyceum, zo ben ik trouwens ook gaan roken. Want we spraken met een groep hier af om naar Oss te fietsen, en dan stond je te wachten op elkaar. Daar waren er oudere jongens en meisjes bij, die rookten. Als je er dan bij wilde horen, dan zat je ook aan de Belinda”, vertelt ze met een lach. Na het TBL lonkt de grote wereld, te beginnen met een jaar in Canada. Wat later, via haar studie antropologie in de jaren tachtig, komt Tineke in Kameroen terecht. Nu, dik dertig jaar later, heeft ze bijna de hele wereld rondgetrokken. "Het is een combinatie van belangstelling voor andere culturen, de liefde voor het reizen en de wens om je medemens te helpen. Als je al die aspecten in een potje doet, gaat roeren en dan kijkt wat er uit komt: dan zie je mijn leven.”
“Daarin zie je overigens ook mijn afkomst terug. Mijn vader, een heel rechtschapen man, gaf vaak geld aan de missie dus al die tijdschriften met verhalen uit de tropen vielen bij ons thuis op de mat. Om te lezen over die andere wereld, met al die andere mensen, dat vond ik mateloos intrigerend. Door in Maren op te groeien, ontstond ook de drang om te kijken wat er buiten die kleine gemeenschap gebeurde. Die aspecten, in combinatie met de vanzelfsprekendheid om mensen om je heen te helpen. In een klein dorp helpt iedereen elkaar - zeker in mijn jeugd. Mijn moeder had altijd wat ouderen waarnaar ze omkeek; de krulspelden inzetten bij die buurvrouw, nog even het bed verschonen bij die ander of nog een boodschap meenemen voor een oude oom of tante. Dat deed iedereen, ik weet niet beter dan dat het zo gaat.”
Herkomst
Haar Brabantse tongval is ze niet verloren, ook al woont ze al veel langer niet dan wel in de provincie. "Dit is mijn herkomst, dit is wie ik ben.” Dat heeft veel warme jeugdherinneringen opgeleverd. Van de kerk rijdt ze naar haar geboortehuis, pal aan de Maasdijk. Het voormalig gemeentehuisje is tegenwoordig wit geschilderd. "De kleur is veranderd maar voor de rest lijkt het nog erg op het huis van mijn jeugd. Waar mijn kamer was? Geen idee, maar ik weet wel dat we op een mooie zomerdag, hier achter ons huis, gingen zwemmen in de Maas, vanuit zo’n valse herinnering dat het toen altijd mooi weer was, alsof je altijd kon gaan zwemmen. De jaren kleuren dat allemaal natuurlijk, zoals dat gaat met dat soort gedachten. Wat nog wel heel scherp op mijn netvlies staat, is de komst van het eerste buitenlandse gezin naar Maren-Kessel. Een familie uit Turkije. Daar fietsen we langs, als bezienswaardigheid, om te kijken hoe die mensen woonden, wat ze deden. Dat kun je je tegenwoordig niet meer voorstellen?"
Uitkijkend over de kabbelende Maas zegt ze: "Weet je, alles gaat in golfbewegingen. De hele geschiedenis trekt in deining aan ons voorbij. Maar je moet tegelijkertijd oog houden voor de toekomst. Het verschil in mogelijkheden, stabiliteit en rijkdom is nu zo enorm; daar moet je op inspelen. Als we daar niets aan doen, anders komen ze het halen. Ook hier, ook in Maren-Kessel. Zeg eens eerlijk; wat zou je zelf doen?"
Communie
Als zevenjarige doet ze haar communie bij pastoor Pirenne, een kleine pastoor, vol verhalen. “Uiteraard deed je je communie, dat deden we allemaal. Het was niet eens een vraag. Toen ik mijn communie bij hem deed in 1969, hadden eigenlijk alle meisjes een 'froenseltjesjurk', met kant en tierelantijntjes. Mijn moeder had voor mij een wit leren jurkje met een blauw blousje. Nu zie ik het wel: mijn moeder had stijl. Maar ik wilde veel liever zo'n jurk als alle anderen. Tot overmaat van ramp stonden we allemaal in een rij opgesteld voor de kerk, en bleek íedereen een bosje bloemen te hebben. Waren wij helemaal vergeten! Toen is mijn vader snel teruggegaan, snel wat bloemen uit de tuin geplukt, bij elkaar gebonden en godzijdank: ik had dan wel niet mijn gewenste jurk maar wél een bosje bloemen in mijn hand. Ik kan die opluchting nu bijna nog voelen."
Een van de kinderen uit mijn geboortedorp waar ik vroeger op paste. Het lieve meisje van vroeger is een prachtmens geworden. Mooi verhaal, Marilou!
Marilou Nillesen
bhiczei op 20 mei 2019 om 10:53
Veel dank voor je aardige woorden, Mechtilde, dat is leuk om te horen. En dat van dat prachtmens; dat kan ik alleen maar met respect onderstrepen!
Lau Kanen
zei op 24 oktober 2019 om 11:12
Ik weet niet of ze het graag hoort, maar ik vind Tineke Ceelen wel een soort moderne missionaris. Ze heeft dezelfde meedogende humanitaire inspiratie als de vele Nederlandse missionarissen in het verleden.
Marilou Nillesen
bhiczei op 24 oktober 2019 om 16:20
Mooie vergelijking Lau, en ik durf ook niet te zeggen of Tineke Ceelen dit beaamt. Maar ik begrijp je redenatie wel, en ik vind het een treffende gelijkenis ;)
Al meer dan 25 jaar reist ze naar brandhaarden, probleemgebieden, vluchtelingenkampen. Maar dit keer, net terug uit 
Haar vertrek uit Maren begint in Oss. "Ik ging daar naar het Titus Brandsma Lyceum, zo ben ik trouwens ook gaan roken. Want we spraken met een groep hier af om naar Oss te fietsen, en dan stond je te wachten op elkaar. Daar waren er oudere jongens en meisjes bij, die rookten. Als je er dan bij wilde horen, dan zat je ook aan de Belinda”, vertelt ze met een lach. Na het TBL lonkt de grote wereld, te beginnen met een jaar in Canada. Wat later, via haar studie antropologie in de jaren tachtig, komt Tineke in Kameroen terecht. Nu, dik dertig jaar later, heeft ze bijna de hele wereld rondgetrokken. "Het is een combinatie van belangstelling voor andere culturen, de liefde voor het reizen en de wens om je medemens te helpen. Als je al die aspecten in een potje doet, gaat roeren en dan kijkt wat er uit komt: dan zie je mijn leven.”
Haar Brabantse tongval is ze niet verloren, ook al woont ze al veel langer niet dan wel in de provincie. "Dit is mijn herkomst, dit is wie ik ben.” Dat heeft veel warme jeugdherinneringen opgeleverd. Van de kerk rijdt ze naar haar geboortehuis, pal aan de Maasdijk. Het voormalig gemeentehuisje is tegenwoordig wit geschilderd. "De kleur is veranderd maar voor de rest lijkt het nog erg op het huis van mijn jeugd. Waar mijn kamer was? Geen idee, maar ik weet wel dat we op een mooie zomerdag, hier achter ons huis, gingen zwemmen in de Maas, vanuit zo’n valse herinnering dat het toen altijd mooi weer was, alsof je altijd kon gaan zwemmen. De jaren kleuren dat allemaal natuurlijk, zoals dat gaat met dat soort gedachten. Wat nog wel heel scherp op mijn netvlies staat, is de komst van het eerste buitenlandse gezin naar Maren-Kessel. Een familie uit Turkije. Daar fietsen we langs, als bezienswaardigheid, om te kijken hoe die mensen woonden, wat ze deden. Dat kun je je tegenwoordig niet meer voorstellen?"
