Óf Titus Brandsma óf de perenvijver bij het Willibrordusputje in Oss. Neuroloog Mariëlle Bartholomeus – medisch directeur van ziekenhuis Bernhoven in Uden en Topvrouw van het Jaar 2020 – kiest na even twijfelen toch voor het laatste als favoriete locatie. “Omdat het in alle hectiek een oase van rust is. Onmisbaar in deze tijd.”
foto's Suus Heersema
Ja, Titus Brandsma is een ‘mooie man’, vindt Bartholomeus. “Alles waarvoor hij staat, wat hij heeft betekend, dat is ongelooflijk van belang geweest. Daarom vind ik het beeld voor de school in Oss die naar hem is vernoemd indrukwekkend, iedere keer weer.” Dat drie van haar vier kinderen ook het Titus Brandsma Lyceum bezoeken of hebben bezocht, speelt ook enigszins mee, geeft ze met een lachje toe. Maar Bartholomeus verkiest deze zonnige herfstdag de perenvijver bij het Willibrordusputje in Oss. “Ik kom hier al sinds de kinderen klein zijn. Lange tijd zat er ook een schildpad in de vijver, dat was altijd een feestje om die te zien.”
2020 Is voor iedereen een enerverend jaar en voor Bartholomeus in het bijzonder. “Voor corona combineerde ik de functie van neuroloog en bestuurder maar met de komst van het virus heb ik meteen een duidelijke keuze gemaakt en me volledig gericht op het bestuur. De inrichting van het ziekenhuis aangepakt, logistiek veranderd, triagetent erbij: alles met de focus op de aanpak van corona. Dat betekende ook bellen met ziekenhuizen in het noorden van Nederland en vragen of ze onze patiënten konden helpen. Toen ik via mijn netwerk het nummer van minister Hugo de Jonge kreeg, heb ik meteen contact gezocht en gezegd: kom zelf en zie hoe het er hier aan toegaat.”
Onvoorspelbaarheid van de tijd
Snel aanpakken en hectische tijden zijn haar als arts niet vreemd. Maar corona zet alles in een ander daglicht. “En toch, zodra ik hier door dit bos loop, kom ik tot rust. Er is hier zoveel schoonheid. Alleen al het verloop van de seizoenen, de kleur en de geur. Ik geniet ervan naar kleine dingen te kijken. Die specht die je daar ziet, of hier, deze prachtige paddenstoel. Juist die onverwachte en tegelijkertijd constanten in de natuur, dat zijn tegenhangers van alle onvoorspelbaarheid van deze tijd. Het idee dat dit bos er honderd jaar geleden was en er over honderd jaar nog zal zijn, geeft ook rust.”
Het roerige jaar sluit Bartholomeus af met een overstap van werk: per 1 januari 2021 treedt ze toe tot de Raad van het Bestuur van de Rivas groep in Gorinchem. Een organisatie die verschillende soorten zorg aanbiedt: van ziekenhuis tot wijkverpleging, van woonzorg tot revalidatie. “Daar geloof ik heilig in. Weg met die hokjes, en kijken hoe je samen de beste zorg kunt bieden die nodig is.” Healing environment hoort daar ook bij. “Mensen worden sneller beter in een omgeving waar zij zich prettig voelen. Dus je moet kijken hoe ze zo min mogelijk in het ziekenhuis hoeven te verblijven.”
Bartholomeus is door haar positie in het ziekenhuis een speler van belang in de aanpak van corona. In haar geestdriftige verhaal noemt ze De Jonge en Rutte met hetzelfde gemak Hugo en Mark. “Ja, de lijntjes met VWS zijn kort. Maar nee, voordat je het vraagt: de politiek is niets voor mij. Sterker nog, daar ben ik wars van, zo zit ik niet in elkaar. Als er iets speelt, wil ik daar de meest duidelijke en concrete aanpak voor, zonder concessies te willen doen aan zekere belangen.”
Troost
Het typeert haar bevlogen- en betrokkenheid. “Dat is de manier waarop ik functioneer: vanuit menselijk belang. Zonder corona had ik nooit de titel van topvrouw gekregen. Wat een vreemde samenloop van omstandigheden is want ik doe gewoon mijn werk zoals altijd. En ik doe het zeker niet alleen.” Juist doordat haar werk intensief en indringend is, is het belangrijk om de balans te vinden. “Ik zie hier nu ook meer wandelaars dan ooit in het bos, mensen die dat voorheen kennelijk niet of in ieder geval minder deden. Dat is ook wel mooi. We zitten midden in een crisis maar die lijster stopt niet met zingen. De natuur gaat gewoon door en dat biedt troost en houvast.”
Snel aanpakken en hectische tijden zijn haar als arts niet vreemd. Maar corona zet alles in een ander daglicht. “En toch, zodra ik hier door dit bos loop, kom ik tot rust. Er is hier zoveel schoonheid. Alleen al het verloop van de seizoenen, de kleur en de geur. Ik geniet ervan naar kleine dingen te kijken. Die specht die je daar ziet, of hier, deze prachtige paddenstoel. Juist die onverwachte en tegelijkertijd constanten in de natuur, dat zijn tegenhangers van alle onvoorspelbaarheid van deze tijd. Het idee dat dit bos er honderd jaar geleden was en er over honderd jaar nog zal zijn, geeft ook rust.”