Zo heel veel inwoners telde Cromvoirt in de jaren vijftig van de vorige eeuw niet. Vijfhonderd? Zeshonderd misschien? Iedereen kende elkaar. “Iedereen was wel altijd iemands neef of nicht”, omschrijft Marijke Krijbolder. Het dorp deelde lief en leed, ook als het noodlot genadeloos toesloeg.
“Het gebeurde op een donderdag, in de zomer van 1955. Mijn broer Kees was in militaire dienst, hij lag in Oirschot. Maar deze dag was hij thuis met landbouwverlof, om mee te helpen op het land. Het was erg warm en hij had de hele dag geholpen met oogsten. Omdat hij de volgende dag een zwemexamen had, wilde Kees ’s avonds nog even wat oefenen in het Drongelens Kanaal. Hij was de enige bij ons thuis die kon zwemmen”, vertelt Corrie Vissers-Verhoeven.
“Toen het maar later en later werd en Kees niet thuiskwam, zijn twee broers gaan zoeken. Zij vonden zijn fiets en zijn kleren bij het water, maar Kees was nergens te bekennen. Toen vreesden we eigenlijk al het ergste. Hij is verhit in het water gesprongen en is vermoedelijk door het koude water bevangen en verdronken.
Ik herinner me de spanning, want Kees is pas vrijdagmiddag gevonden. En het verdriet thuis maar daar werd met mij niet veel over gesproken. Ik was toen pas tien jaar, mijn zusje en ik waren nog steeds de kleintjes. We hoorden een buurvrouw zeggen dat “die kleintjes” er weinig weet van hadden. Dat namen we haar kwalijk, maar we durfden het tegen niemand te zeggen. Mijn ouders waren op slag oude mensen.”
“Kees werd met militaire eer begraven. Met tamboers met zwarte trommels, een Nederlandse vlag over de kist en zes saluutschoten. Het hele dorp was er voor mijn gevoel bij”, weet Corrie nog.
“Het nieuws sloeg in als een bom. Iedereen had het erover: “Kees Verhoeven is verdronken”, vult Marijke Krijbolder aan. “Juist omdat iedereen elkaar kende, kwam het hard aan. Zo’n jonge vent die opeens wegvalt; dat maakte enorme indruk.” Corrie: “Het mag dan 57 jaar geleden zijn; ik herinner het me als de dag van gisteren. En ik kan nog steeds niet zwemmen.”
Weet jij ook nog dat dit ongeluk in Cromvoirt gebeurde? Wat zijn jouw herinneringen hieraan?
L.S.,
Graag willen wij de naam van Kees vermelden in het register van omgekomen Nederlandse militairen in de Koude Oorlog.
Zie voor nadere informatie de site van Kovom.
Annemarie van Geloven namens BHIC
bhiczei op 10 juli 2012 om 16:22
Dit is een heel respectvol gebaar! Om KOVOM meer onder de aandacht van onze lezers te brengen, ben ik zo vrij om de volgende tekst van uw website kovom.net hier te kopiëren:
"De Koude oorlog werd meer dan 40 jaar lang gekenmerkt door de spanningen tussen oost en west. De inzet van de Nederlandse militairen is van onschatbare waarde geweest bij het handhaven van de stabiliteit en vrede in Europa.
Samen met onze leden vecht ik als oprichter en voorzitter van de KOVOM voor erkenning en waardering van de groep oud-militairen die gediend heeft ten tijde van de Koude Oorlog. Deze groep militairen heeft decennia lang de vrede en stabiliteit binnen Europa helpen waarborgen. Mede dankzij hun bijdrage heeft de Russisch Beer er van afgezien het toenmalige West-Europa binnen te vallen.
Deze Nederlandse inzet heeft echter ook tot gevolg gehad dat er duizenden Nederlandse militairen in dienst van volk en vaderland het leven hebben gelaten. Uit betrouwbare bron is bekend geworden dat meer Nederlandse militairen ten gevolge van de Koude Oorlog om het leven zijn gekomen dan in alle Nederlandse acties, missies en uitzendingen bij elkaar.
Tot mijn diepe teleurstelling wordt deze groep militairen telkens weer doodgezwegen! Ook op 4 mei tijdens de dodenherdenking. Ook bij alle andere herdenkingen waar Nederlandse militairen herdacht worden. Daar is de regering en de Stichting 4 en 5 mei door ondergetekende al meerdere malen op aangesproken.
Mijns inziens wordt het tijd dat deze slachtoffers postuum de erkenning gaan krijgen die zij verdienen en ook genoemd worden naast alle andere om het leven gekomen militairen.
Graag wil ik als voorzitter van de KOVOM hier een aanvang maken met het gedenken van onze oud-collega’s.
Mijn dank voor het opstellen van de lijst gaat uit naar Deddo Panjer. Hij zal in zijn research blijven volharden om zoveel mogelijk namen boven water te krijgen en deze lijst aldus uit te breiden. Hopelijk bieden deze pagina's enige troost voor de nabestaanden. Dat uw geliefden toch ergens herdacht worden. Indien u nadere informatie wenst aarzelt u dan niet met ondergetekende contact op te nemen.
HML van der Bruggen, voorzitter"
Deddo Panjer
zei op 11 juli 2012 om 22:31
Geachte mevrouw Van Geloven,
helaas is Hans van der Bruggen recentelijk plotseling overleden. Informatie kan derhalve beter opgevraagd worden via b.v. de heer Hans van Dijk of indien het overleden militairen betreft bij mijzelf.
Annemarie van Geloven namens BHIC
bhiczei op 12 juli 2012 om 22:09
Geachte heer Deddo Panjer, het plotselinge overlijden van oprichter en voorzitter Hans van der Bruggen moet een verlies zijn voor KOVOM. Mijn condoleances. Op ons forum is Hans van der Bruggen in elk geval vereeuwigd, niet wetende dat het citeren van zijn woorden tevens een in memoriam zou blijken te zijn ...
Maar KOVOM gaat door en blijft in elk geval in zeer ervaren handen achter!
Janus Vugts jr
zei op 6 mei 2014 om 20:24
Wij woonden die tijd op de Distelbergsestraat 5, nu de Nieuwkuikseweg. Ik was 5 jaar, en ik ben toen met mijn moeder naar het kanaal geweest. Mijn moeder bracht koffie naar de dreggers, waaronder mijn vader, Janus Vugts, zoon van Peer Vugts
Mariët Bruggeman, namens BHIC
bhiczei op 8 mei 2014 om 09:50
Bedankt Janus, voor het delen van je herinneringen aan deze droeve tijd. Je moet als kind aardig onder de indruk zijn geweest van deze situatie.
Met vriendelijke groeten,
Janus Vugts
zei op 8 mei 2014 om 15:45
Het is een herinnering die me bij is gebleven, al was ik nog maar 5 en 'n half jaar. Van de begrafenis weet ik niets omdat wij daar simpelweg niet bij waren. Op latere leeftijd heeft mijn vader er wel over gesproken, maar heel beknopt. De familie Verhoeven ken ik wel. Groet, Janus Vugts.
Wout van Mensvoort
zei op 30 oktober 2014 om 16:03
wout van mensvoort.
Ik was toen 13 jaar toevallig was mijn neef eugene coppens bij ons op vacantie en toen wij hoorde dat er bij het kanaal naar kees verhoeven werd gedregt , zijn we eens gaan kijken hoe dat ging. Precies op het moment dat we daar aankwamen werd kees boven water gehaald. Ik heb het nooit vergeten
Marilou Nillesen
bhiczei op 31 oktober 2014 om 11:24
Dat kan ik me voorstellen, Wout. Om zoiets als 13-jarige te zien, dat moet een enorme impact hebben. Werd er bij jou thuis daarna nog veel over gesproken?
“Het gebeurde op een donderdag, in de zomer van 1955. Mijn broer Kees was in militaire dienst, hij lag in Oirschot. Maar deze dag was hij thuis met landbouwverlof, om mee te helpen op het land. Het was erg warm en hij had de hele dag geholpen met oogsten. Omdat hij de volgende dag een zwemexamen had, wilde Kees ’s avonds nog even wat oefenen in het 
Ik herinner me de spanning, want Kees is pas vrijdagmiddag gevonden. En het verdriet thuis maar daar werd met mij niet veel over gesproken. Ik was toen pas tien jaar, mijn zusje en ik waren nog steeds de kleintjes. We hoorden een buurvrouw zeggen dat “die kleintjes” er weinig weet van hadden. Dat namen we haar kwalijk, maar we durfden het tegen niemand te zeggen. Mijn ouders waren op slag oude mensen.”
“Kees werd met militaire eer begraven. Met tamboers met zwarte trommels, een Nederlandse vlag over de kist en zes saluutschoten. Het hele dorp was er voor mijn gevoel bij”, weet Corrie nog.
Weet jij ook nog dat dit ongeluk in Cromvoirt gebeurde? Wat zijn jouw herinneringen hieraan?
