Met de kerstdagen denk ik altijd aan ver vervlogen tijden. Hier weer zo’n kerstherinnering, uit mijn hart gegrepen.
Op 6 september 1944 werd ik 8 jaar. In het najaar van dat jaar werd het zuiden van Nederland bevrijd door de geallieerde legers en dus leefde men daar met Kerstmis ‘44 al als bevrijd gebied. Maar ondanks de bevrijding was het gevaar nog niet geweken. Ons huis in Eindhoven was een toevluchtoord voor Engelse soldaten. Ik was een ondervoed mager jongetje, getekend, zoals alle kinderen in de oorlog. Je kunt je het in deze tijd niet meer voorstellen, maar de eerste biscuits, wittebrood en chocolade zitten nog altijd in mijn hersenen gegrift.
Kerststal in Huize Heelwijk in Heesch (Foto: A.H. van der Stappen, 1994; BHIC fotonummer 1699-002014; detail)
De Philipsfabrieken en de bevrijdingslegers waren doelwit voor de Duitsers. Daarom gingen mijn vader en moeder bij direct gevaar met ons altijd ‘s avonds in het nabijgelegen dorp Nederwetten in een hooischuur slapen. Mensen zochten een schuilplaats, meestal buiten de bedreigde stad.
Wij deden dat ook met die kerstdagen, bang dat Eindhoven weer werd gebombardeerd net als voorheen op 18 september. De hele winter van ‘44 werd gekenmerkt door angst: om terugkerende Duitse aanvallen. De kerststal met hooi en stro geeft mij door deze indrukwekkende gebeurtenis een vredig en veilig gevoel, samen schuilen met je vader, moeder en je broers in een warme stal.
Zalig kerstfeest voor alle lezers.
Dit verhaal verscheen eerder in DeMooiBoxtelKrant van 19 december 2018
Mariët Bruggeman
bhiczei op 23 december 2022 om 13:37
Wat een memorabele kerst, Bert. Maar wat mooi dat je je als kind veilig voelde bij je ouders, dat gevoel moet voor jouw ouders vast anders geweest zijn. Hele fijne feestdagen Bert.
