Bezoek aan een Oorlogsbegraafplaats met een onprettig gevoel

Onzichtbaar vanaf de weg ligt de Duitse dodenakker verscholen achter de parkeerplaats. Verderop, tussen 32.000 graven, een meters hoog betonnen kruis. Op iedere oorlogsbegraafplaats altijd die doodse stilte, hier verbroken door het carillon met vijfentwintig klokken. Zover het zicht reikt één groene grasmat, bedekt met betonnen, genummerde kruisen waarop naam, rang en leeftijd of de simpele tekst Ein Deutscher Soldat.

Verderop staat een gids met bezoekers en ik wordt gastvrij uitgenodigd. Ik luister tijdens de twee uur durende wandeling geëmotioneerd naar de harde waarheid. Hier liggen niet alleen Duitse soldaten, maar ook 550 Nederlanders en kindsoldaten, slechts 14 jaar oud die met geweer onervaren de oorlog ingestuurd werden.

We staan stil bij graf BF 10-238 van de 18-jarige kanonnier Karl-Heinz Rosh. Op vrijdag 6 oktober 1944, was een peloton Duitse soldaten gelegerd bij een boerderij op buurtschap Hoogeind in Goirle. Zij bemanden een daar opgesteld kanon. De omgeving rond de boerderij werd door de geallieerden beschoten om het geschut uit te schakelen. De bemanning ervan werd naar hun post gecommandeerd. Vier of vijf man renden langs twee spelende kinderen (4 en 5 jaar), Karl-Heinz niet.

Hij greep de kinderen onder zijn armen en rende er mee naar een boerderij en zette ze bij hun ouders in de schuilkelder, om zich daarna naar het kanon te begeven. Op het moment dat hij de plaats waar de kinderen hadden zitten spelen passeerde, werd hij door een geallieerde granaat dodelijk getroffen. De boerderij raakte behoorlijk gehavend, maar beide kinderen en hun ouders overleefden de aanval.

De gids vervolgt: naar aanleiding van deze gebeurtenis is in het dorp een monument geplaatst. Als nagedachtenis aan Karl-Heinz, de Duitse soldaat. Hij redde twee kinderen en liet daarbij het leven. Dit greep mij zo aan dat ik de volgende dag Riel (gemeente Goirle) bezocht en de mevrouw sprak in wier voortuin het gedenkteken (naar ontwerp van Riet van der Louw) geplaatst is.

De groep ‘bezoekers’ bij wie ik me had aangesloten, waren leden van Vocalconnexion uit Sevenum. Met de gevoelige rondleiding sloten zij de viering van hun 50-jarig bestaan en hun weekendverblijf hier af. Ik bedankte hen voor het gastvrije aanbod en werd meteen uitgenodigd voor een repetitieavond; dat is nu écht delen!

Het overnachtingverblijf bij de begraafplaats is vooral bedoeld om jongeren te confronteren met de gevolgen van oorlog. Om me er in te verdiepen bezocht ik onlangs nogmaals deze begraafplaats, dit keer uitgenodigd door een Venrayse Vriendengroep.

75 Jaar geleden, ‘t was maar één verhaal, de jonge kerel, onze vijand, redde twee Brabantse kinderen, dat was tóch een ‘monument’ waard!