In 1282 kreeg de abdij van Sint-Bernards aan de Schelde van de Heer van Breda de lage en middelbare jurisdictie over het gebied van het tegenwoordige Hoeven. Dat betekende onder andere dat het heerlijk veerrecht in dit gebied voortaan aan de abt toekwam. Of er in die tijd ook daadwerkelijk een veerverbinding was is onduidelijk.
Het noordelijk deel van Hoeven werd in de loop van de vijftiende eeuw bedijkt en voortaan de Sint-Maartenspolder genoemd. De Goudbloemse Dijk vormde de scheiding tussen deze polder en de rivier de Mark. Aan deze dijk werden twee veerdammen aangelegd. Een veerdam was voor het Lamgatse veer richting Zevenbergen, de andere, enkele honderden meters naar het westen, voor een veer richting Niervaart, het latere Klundert.
Het gebied aan de overzijde van de Mark werd in de eerste helft van de zestiende eeuw ingepolderd onder de naam Bloemendaal, vandaar dat het veer ter plaatse het Bloemendaals veer werd genoemd.
Het ging hier om een zogenaamd ‘halfveer’: de Heer van Hoeven bezat slechts het veerrecht tot het midden van de rivier, het veerrecht op de andere helft van de rivier behoorde aan de heer van de overkant. Dit was niet bepaald praktisch, maar de oplossing was gelukkig eenvoudig: beide heren verpachtten hun helft van het veer aan dezelfde veerman.
Zo pachtte veerman Anthonis Dircxz in 1563 de Bloemendaalse helft, inclusief veerhuis en een stuk dijk voor 42 gulden, terwijl het veerrecht aan de kant van de Sint-Maartenspolder hem dat jaar 6 gulden en 6 stuivers kostte. De tarieven die de veerman mocht rekenen waren in het pachtcontract vastgelegd en waren gekoppeld aan die van andere veren over de Mark.
Afgaande op de lage pachtprijs lijkt het veer van marginaal belang te zijn geweest. Na 1572 werd het veer dan ook niet meer verpacht. Begin zeventiende eeuw is nog wel een poging gedaan om de verbinding te herstellen, maar zonder veel succes: het Bloemendaals veer heeft sindsdien nooit meer gevaren.
