Broeder Caecilianus; de laatste grote “termijnbroeder”

Van oudsher waren de paters Capucijnen bekend als “bedelbroeders”. Blootsvoets in sandalen en gekleed in een pij van ruwe, grauwe stof met een capuchon (daar komt de naam Capucijn ook vandaan), gingen zij in de wijde omgeving langs de deuren voor de zogenaamde termijn, bijvoorbeeld om eieren, spek of krentenbrood. De paters trokken te voet rond, maar ook wel op de fiets met een grote mand aan het stuur, waarin het geschonken voedsel werd vervoerd. Grote afstanden werden afgelegd, vanuit Velp naar Linden bij Cuijk, of naar Koolwijk tussen Herpen en Berghem...

Op de foto zien we Broeder Caecilianus, de laatste grote “termijnbroeder” van het Velpse klooster. In de wijde omtrek was “Ceciel” bekend. De broeder werd geboren te Overlangel op 18 december 1889 als Joannes, Wilhelmus Jansen. Vanaf 1946 maakte hij deel uit van de Emmaus communiteit in Velp, van waaruit hij op termijn ging. Ondanks het feit dat veel gezinnen het zelf niet zo breed hadden, werd er altijd rekening gehouden met de paters Capucijnen en werd er in ruil voor een gebed en een prentje voor de kinderen gedeeld in het weinige wat men had. 

Een mooie indruk van wat het betekende als de termijnbroeder kwam geeft dit citaat uit Carissimi Confrontates van 15 februari 1972:

“Broeder Caecilianus was een van die prachtige typen, die aan de Capucijnen orde zo’n grote reputatie hebben gegeven, een brok stoere eenvoud! Een man waarvan de goedheid uit zijn ogen straalde. De mensen zagen naar hem uit, als het weer de tijd was om zijn ronde te doen. De moeders vertrouwden hem hun zorgen toe over het huisgezin. Kinderen waren vol bewondering voor zijn verschijning en dolgelukkig met de plaatjes die zij mochten uitzoeken. Mannen konden met hem praten als man tegenover man, en allen waren blij met zijn kernachtige gezegden, wijze raad en met de zekerheid dat de broeder voor hen zou bidden. Hij was in aller ogen een stille heilige, die hoog bij God moest aangeschreven staan. Reeds lang nadat Caeciel ophield termijnbroeder te zijn, spraken de mensen in de verre omtrek nog over hem en waren vol belangstelling naar die oude broeder met zijn grote baard, die door weer en wind om een aalmoes kwam en die altijd zo vriendelijk was voor iedereen en heel bijzonder voor de “kiendjes..”

Dit stukje verscheen naar aanleiding van het overlijden van Broeder Caecilianus op 2 februari 1972.