In 1974 zong Coby Schreijer: ‘Vrouwen trekken door de straten... die vrouwen hebben eind’lijk voor hun vrijheid nu gekozen en zij zingen: "Geef ons brood, Maar geef ons voortaan ook eens rozen".' Geïnspireerd door die liedtekst stichtten we in het voorjaar van 1975 de vrouwengroep Brood en Rozen.
We konden van start met een subsidie van 15.000 gulden van het Nationaal Comitee Internationaal Jaar van de Vrouw. We waren met een twintigtal vrouwen, afkomstig van Dolle Mina en de NVSH en het idee was ontstaan in een vrouwenpraatgroep, die het jaar daarvoor was gestart.
Wat wilden we met Brood en Rozen?
Vrouwen krijgen zicht op hun situatie, zodat zij bewuster kunnen kiezen hoe ze willen leven.
Vrouwen krijgen meer inzicht in de persoonlijke en maatschappelijke factoren, die hun situatie bepalen.
Vrouwen gaan geloven in verandering en in hun eigen creatieve en actieve aandeel daarin.
Om die doelen te bereiken bedachten we allerlei (en steeds meer) activiteiten. Eén keer in de maand was er een thema-avond voor iedereen in de Knillispoort. Deze werd telkens aangekondigd in het Brabants Dagblad en in de huis-aan-huisbladen. Het ging dan om thema’s als de rolverdeling man-vrouw, vrouw en seksualiteit, vrouw en werk, eenzaamheid binnen relaties, vrouw en politiek. Zo’n avond begon met een inleidend verhaal dat op eigen ervaringen was gestoeld. Daarna praatten we in kleine groepen door én na, vaak met een glas wijn. Via deze avonden sloten velen zich bij Brood en Rozen aan. Daar waren ook opvallend veel vrouwen bij vanuit de dorpen in de omgeving. De avonden waren een groot succes en zaten regelmatig echt bomvol.
Gewoon thuis, aan de keukentafel, terwijl de kinderen rondkropen
Wanneer vrouwen interesse hadden om verder te denken en te praten, konden ze zich opgeven voor een praatgroep of een cursus. We begonnen met een bewustwordingscursus in twee wijken, maar gingen later verder op stedelijk niveau. We ontwikkelden toen een gevarieerd aanbod: ‘hoe zeg je wat je denkt?’, maatschappelijke vorming, bijspijkercursussen, politieke vorming. Wat later werden vanuit Brood en Rozen een taalcursus en een spontaan Open Schoolproject gestart, die in de wijk werden gegeven. Ook de dagelijkse praktijk in de vorm van timmer- en zelfverdedigingscursussen werd niet vergeten.
We ontwikkelden allerlei nieuwe werkvormen. Dat gebeurde niet op een of ander kantoor, nee, dat deden we gewoon thuis, aan de keukentafel, terwijl de kinderen rondkropen. Bij alle ernst maakten we dan ook veel plezier: het was een feest om onze inventiviteit en creativiteit aan te kunnen spreken en op behaalde resultaten het glas te kunnen heffen.
Nel, begin jaren tachtig
Verschillende vrouwen maakten carrière via Brood en Rozen. De een volgde de parttime-opleiding van de sociale academie, de ander bracht het tot medewerker aan de universiteit. Velen stroomden door naar betaalde ondersteuningsfuncties. Vijf vrouwen volgden de vrouwenleerroute van de parttime voortgezette agogische opleidingen in Amsterdam en Nijmegen. Het gevolg was mede dat Brood en Rozen zich voortdurend kon vernieuwen.
Naast de persoonlijke vorming was een belangrijke activiteit van Brood en Rozen de uitgave van het tijdschrift Rosa: Brood en Rozen korrespondentie. En ook bij het Vrouwenhuis dat in de plaats kwam van de thema-avonden, waren Brood en Rozenvrouwen nauw betrokken.
In latere jaren verschoof het accent van vormingswerk en bewustwording meer naar hulpverlening.
Brood en Rozen hield op te bestaan in 1990, maar er waren hechte vriendschappen gesmeed, vaak voor het leven.
Reageer hieronder, deel je herinneringen aan de vrouwenbeweging en vul deze pagina aan! Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl. Wij voegen ze dan hier toe. Vragen en opmerkingen kun je ook plaatsen op het forum.
We konden van start met een subsidie van 15.000 gulden van het Nationaal Comitee 
Gewoon thuis, aan de keukentafel, terwijl de kinderen rondkropen
