Cruijff, Van Basten: het waren leuke spelertjes hoor, daar niet van, maar eigenlijk zouden ze de schoenen van Coen Dillen nog niet mogen poetsen. Eindhovenaar Coen Dillen begon als 11-jarig jochie bij het plaatselijke Brabantia. Naar verluidt met een zelf-gefabriceerde voetbal van krantenpapier, omwikkeld met touw.
Als 15-jarige kwam hij in 1941 al een jaartje uit voor het tweede van PSV, maar dat beviel nog niet echt. Dillen keerde terug naar Brabantia, onderbrak vervolgens zijn voetbalcarrière voor drie jaar om bij de Marine te gaan en keerde daarna voor de derde keer terug naar Brabantia.
Uiteindelijk was het in 1949 prijs: de nog steeds maar 23-jarige Dillen werd weer ingelijfd door PSV en bleef daar spelen tot 1961. PSV werd in die jaren drie keer kampioen in de Eerste klasse, en won in 1950 de KNVB-beker.
De lange Dillen bleek een fantastische spits, die altijd op de juiste plaats stond. Zijn snoeiharde schot leverde hem de bijnaam “Het Kanon” op. In het seizoen 1956-1957 zette hij een record dat na 60 jaar (aan het einde van het seizoen 2016-2017) nog steeds fier overeind stond: in 34 competitiewedstrijden wist Coen 43 keer te scoren. In totaal deed hij dat 429 keer voor PSV. Hij hield er een standbeeld en een promenade bij het stadion aan over.
Als 35-jarige trok hij in Eindhoven de deur achter zich dicht om zijn loopbaan te gaan afbouwen bij Helmondia. Dat deed hij door in krap twee seizoenen nóg eens 40 keer het net te vinden.
Coen speelde slechts vijf keer voor het Nederlands Elftal, dat in zijn tijd ook kon beschikken over grootheden als Faas Wilkes, Kees Rijvers en Abe Lenstra. Voor Oranje maakte hij in die vijf wedstrijden toch nog vier goals; een prachtig gemiddelde!
De Brabantse voetbalkenners zijn hem nog lang niet vergeten, maar misschien zijn vijf interlands dankzij de moordende concurrentie net niet overtuigend genoeg voor een basispositie. Toch zien we “Het Kanon” graag terug op de reservebank van het Brabants Elftal van de Eeuw.
