In 1786 pachtte hij de Geldropse watermolen, die een graanmolen en een slag- en volmolen omvatte. Een jaar later trouwde hij.
De Franse troepen die de Republiek in 1793 binnenvielen eisten van de bevolking in de omgeving van Eindhoven dat zij voor hun foerage zorgden. Dit kostte Daelmans zijn twee koeien. Het volgende jaar kreeg hij een aanzienlijke vergoeding voor de inkwartiering van drie soldaten en voor leveranties en het malen van meel voor de Fransen. In maart overleed zijn vrouw.
’s stuwde Cor het waterniveau op door de schutborden van zijn molensluis hoger te maken, waarmee hij het plakkaat van Karel V overtrad. Toen het later ging regenen liepen de landerijen boven de molen onder water, wat uiteraard leidde tot klachten van de eigenaren. Maar Daelmans weigerde herhaaldelijk de schutborden op het juiste niveau af te stellen.
In 1796 leidde zijn houding tot een hoog oplopend conflict. Op 23 maart stuurde het gemeentebestuur van Geldrop “de mulder” een herhaalde waarschuwing om de schutborden op de juiste hoogte te brengen. Daelmans antwoordde dat hij dat niet voor de zaterdag voor Pasen zou doen.
De municipaliteit wendde zich vervolgens tot de rentmeester-generaal der Domeinen, die op 22 april een deurwaarder naar Geldrop stuurde, om de situatie samen met de municipaliteit en de molenaar te controleren. De schutborden waren niet alleen veel te hoog, ze konden in noodgevallen ook niet worden verwijderd. De boete bedroeg 81 gulden. De molenaar toonde echter een kwitantie waaruit moest blijken dat niet hij, maar het gemeentebestuur opdracht voor het timmerwerk had gegeven. De boete werd voorlopig ingetrokken. Op 30 april klaagde Cor in een brief aan de rentmeester-generaal over de valse beschuldigingen aan zijn adres.
Maar de schepenen van Geldrop vergaderden op 14 mei met hun voorgangers. Die zeiden, dat de sluisdeuren in september 1794 toch echt in opdracht van de molenaar waren aangepast. Sterker nog, ze brachten de timmerlieden mee, die de werkzaamheden hadden uitgevoerd! En toen bleek dat de molenaar niet alleen de opdracht had gegeven, maar zelfs aanwijzingen over uitvoering.
De conclusie van de rentmeester-generaal was, dat Cor Daelmans meineed had gepleegd. De boete was nu opgelopen tot 108 gulden en 10 stuivers. Maar de schutborden werden nog steeds niet tot de pegelhoogte teruggebracht. Er volgde een proces en het eind van liedje was, dat Cor op 29 November 1796 zijn pachtrecht van de watermolen afstond aan zijn knecht Gielis Claessen. Met zijn twee kinderen vertrok hij naar Vlijmen, waar hij bakker en winkelier werd. Hij overleed er op 13 november 1820.
