Cum laude voor Marinus

De lagere school had een wekelijkse dag waarop de thuis van buiten geleerde catechismusles overhoord werd. Dat begon na de Eerste H. Communie. Voor de Plechtige Communie moesten mijn oudere broers iedere zondagmorgen bij bovenmister Van Hoof aan huis een catechismusles komen opzeggen.

‘s Morgens was er een viering, in de namiddag Plechtig Lof met daarin de Hernieuwing van de Doopbeloften, de beloften die door peter en meter bij je doop uitgesproken waren. Ondertussen werd het lied ‘Trouw blijf ik aan mijn doopverbond’ gezongen. Hierna werden de behaalde prijzen van de catechismus afgelezen en de kleurige prenten uitgedeeld waarop de behaalde prijs ingevuld was.

Martien verdiende de Eerste prijs 2e afdeling, en nam deze in ontvangst uit handen van pastoor Goossens. Marinus spande een jaar later de kroon met de Ereprijs én een missaal! Vroeger werden deze prenten ingelijst en vulden dan menige wand in de goeikamer of herd. Voor broer en zus op Passiezondag 7 april 1946, na afloop waren de meningen onder de gezinsleden verdeeld over de toegekende prijs. Terwijl Antoon zijn best had gedaan, door ‘s ochtends al vroeg de catechismus te leren, kreeg hij van bovenmeester Schenk een 2e prijs toegekend, een lagere dan zijn zus.

Door een maatregel van de Duitser werd in de oorlog deze viering en de daarop volgende grote vakantie verplaatst naar het eind juli. Mijn voorbereiding medio juli ‘50 duurde een week, en bestond uit een rondgang in de kerk en langs de Bijbelse beschilderingen, zoals in de koepel werden besproken, de prachtige taferelen in het middenschip zijn helaas verwijderd.

Wanneer je de kerk links verliet, keek je achter op een schildering van St. Christoffel; daarvan werd gezegd, dat wanneer je deze aanschouwd had, je dag geslaagd was. Natuurlijk werd in de sacristie de inhoud van de kleerkast bekeken. En enkele dagen retraite bij de Auw Nonnen,  iedereen kreeg een geestelijk boek te lezen daarmee zat ik op den hooiberg langs de kloostermuur.

Mister Klösters vroeg naar mijn doopnamen en ik antwoordde “Lambertus”. Reinier was mijn roepnaam Rini, daarom staat er maar één naam op de prent. Het werd thuis een discussie met zus, vader had ook maar één naam en ik was naar hem genoemd, stamhouder. Vroeger was men zuinig met het aantal voornamen, thuis bleef het bij twee, men rekende op een groot gezin.

Op zondag 23 juli was er een feestje met ooms en tantes; Tante Drieka vroeg: wat wil je, een missaal of geld? Ik zei: “een missaal.” Dat kon ik iedere zondag gebruiken, wat moest ik met geld?

Vanaf 1951 werd er in plaats van de kleurenplaat een groepsfoto (!!) gemaakt, ik had de zesde overgedaan en mocht vandaag op mijn verjaardag er bij. Toen de foto genomen was, zei pastoor De Louw: “over 25 jaar roep ik jullie weer terug.” Ik ontving destijds géén uitnodiging.