Oprichter Ad de Bra begon in 1936 met het geven van danslessen. Samen met zijn echtgenote brachten ze jongelui dans- en omgangsvormen bij. In het pand hoek Vughtstraat en Stationsstraat werden de danslessen gegeven. Van heinde en verre, omliggende dorpen en plaatsen kwamen jongelui danslessen volgen. ’’Dansinstituut Ad de Bra’’ werd het toen genoemd. Op de achterkant van groepsfoto’s, welke werd na afronding van de cursus werden genomen, werd de naam aangegeven met een stempel.
Sinds de overname van de dansschool gaven zoon Han de Bra en zijn echtgenote Ank, ruim 43 jaren lang danslessen in het pand Stationsstraat op nummer 20. In het jaar 1997 gingen ze verder onder de naam ‘De Bra Dance Masters’. Het pand is verkocht en zij gaan genieten van welverdiende rust en hobby’s.
Dansen hoorde bij de opvoeding volgens mijn ouders, en de ouders van mijn vrienden vonden dat ook. In het jaar 1956 mocht ik me, samen met vrienden, inschrijven om te gaan leren dansen. Wij steunden elkaar om op zestienjarige leeftijd de wereld te gaan verkennen. Niet wetende wat ons allemaal nog te wachten stond. Goed opletten en luisteren naar onze leermeester. Daar begon het mee!
Hilariteit
Iedere leerling moest gekleed in een wit overhemd, stropdas, colbertjasje de lessen volgen. En heel belangrijk: schoenen met lederen zolen. De gladde zolen leverden soms wel eens problemen op bij het onstuimige binnenkomen. Wanneer er iemand uitgleed over de spiegelgladde vloer bracht het hilariteit teweeg. En dat ging weer gepaard met enige schaamte van de ongelukkige.
En dan begon het grote onbekende, de foxtrot of quickstep ,met de eerste beginselen. Quick–quick–slow, slow-quick-quick-slow meen ik me nog te herinneren. Voor een jongen was het een hele ervaring om zomaar een meisje vast te houden. Over romantiek gesproken…
Rock & roll stond nog in de kinderschoenen. Bill Haley bracht in 1956 leven in de brouwerij met zijn hit Rock Around The Clock. De muziekwereld stond op zijn kop. Heartbreak Hotel was de eerste grote hit van Elvis Presley. En met de komst van rock & roll veranderde de muziek om te dansen. Maar daarmee verdween ook de charme en glamour van stijldansen met de jaren.
Bedankt voor deze dans
De Veleta, Engelse wals, tango en rumba, mambo en chachacha werden ons bijgebracht door Ad de Bra en zijn echtgenote met eindeloos geduld, zo leek het. Dansmuziek, ’In the mood’ van Glenn Miller klinkt nog in mijn oren. We moesten een danspartner kiezen, en met een buiging haar ten dans vragen. "Mag ik deze dans van u?", en dan gearmd naar de dansvloer lopen en opstellen om te oefenen of dansen. Na de dans gearmd terug naar de plaats waar de partner vandaan kwam. Dan met een lichte buiging zeggen: "bedankt voor deze dans."
Er was een jongen die weigerde om met een dame te dansen bij het wisselen van partner. We moesten dan een plaats opschuiven maar daar had hij geen zin in. Hij moest de zaal verlaten en mocht ook niet meer terug komen. Zo consequent waren onze dansleraar Ad de Bra en zijn echtgenote. Ze eisten discipline en beleefdheid en orde. En dat was gezien onze status en manier van leven soms wel nodig ook. Zij behoorden niet voor niets tot de beste dansschool van Roosendaal en omstreken. Met de jaren waren er stelletjes die elkaar ‘gevonden hadden’! En die waren zo talentvol dat ze verder gingen voor brons, zilver en goud medaille. Ze profileerden zich als dans talenten en gingen verder op advies van Ad de Bra. Na de voltooiing van de lessen kon men afdansen en een certificaat behalen.
Na de dansles gingen we door de Vughtstraat, Domineestraat, Molenstraat richting Kalsdonk naar huis. Bij het Warenhuis Rademakers van der Put deden we in de grote hal onze pas geleerde danspassen na. Helemaal in de ban van wat we geleerd hadden .En de gladde stenen tegelvloer leende zich daar goed voor. De mensen die aan de overkant van de straat woonden, zullen wel vreemd opgekeken hebben bij het zien van onze bewegingen en grimassen. Op Kalsdonk stond een friteskraam waar we een zak frites kochten. Van snacks zoals tegenwoordig was geen sprake. Tegen de eigenaar van de friteskraam vertelden we wat we geleerd hadden. De man was veel ouder dan wij en daarom luisterde en knikte hij alleen maar! De man wist wel beter natuurlijk.
Dansen in de kantine
Vanaf die tijd konden we het geleerde in praktijk gaan brengen. In de kantine van koekjesfabriek Liga konden we dansen. Bij goed weer in het openlucht Vrouwenhofpark, Eratozaal aan de Kade, ook in de Wilhelminazaal Nispense-straat, bij Roosendaalse ontspanningsvereniging Vivat Gaudium in Katholieke Kring, in de Blokhut aan de Boulevard Antverpia. Het gebouwke in de Bloem-straat. Zaal Meulentiend in de Spoorstraat. Zaal Zeelandia in de Molenstraat. Vooral niet te vergeten het Fatimahuis waar kapelaan Baars van de Fatimakerk de scepter zwaaide, maar wel leuk. Later nam Kapelaan Pouleijn het van hem over. Uiteraard waar we het dansen geleerd hadden bij Ad de Bra vrij dansen, ik meen op zondagavond.
In sommige dansgelegenheden kwam dansorkest Caldonians de dansavond verzorgen op zaterdagavond. Een orkest met tien musici waarvan de meesten gehuwd waren. Ik vroeg ooit eens aan een echtgenote van een van de leden of zij het leuk vond dat haar man op zaterdagavond zich vermaakte tussen de jeugd. Nou, het antwoord op die vraag liet zich blijken. Ze vond het niet leuk en was te begrijpen ook natuurlijk. “Ik zat met de kleine kinderen thuis”, zei ze. Maar het dansen zat er bij ons goed in, vooral de contacten met leeftijdsgenoten waren heel belangrijk. Op zaterdag en zondag avonden waren we altijd onder de pannen. En zo kunnen we terug zien op een mooie jeugd.
Foto Cees Sep: Zomaar een vrije dansavond: colbertjasje, wit overhemd en stropdas (ca.1957)
