Er rolden niet alleen veel politieke pamfletten van de pers, ook vrijwel alle machines, kasten - ja zelfs het oliespuitje was knalrood. Drukkerij de Rebelse Rakel, in de jaren zeventig in Dinther, werd gezien als een eigenwijze rode drukkerij.
in de drukkerij
De drukkerij was gevestigd aan de Stoppelveldseweg nummer 1. Van de rode machines rolden veel politieke pamfletten, familiedrukwerken, maar ook bijvoorbeeld de jaarlijkse carnavalskrant van de gemeente Esch. Kaartjes voor geboortedrukwerk werden door de aanstaande ouders uit een boek uitgekozen en besteld. Het tekstje kwam erin als het kindje er was. Voor het drukken van familiedrukwerk mocht men buiten kantooruren opbellen, en voor rouwbrieven en bidprentjes had mijn moeder altijd wel een stapel enveloppen en papier op voorraad.
In verkiezingstijd draaide de drukkerij overuren. Voor welke politieke partij? Die van Den Uyl natuurlijk. Er hing in 1981 een enorm groot verkiezingsposter op de staldeur (zie de illustratie rechts) dus heel het dorp was op de hoogte van de politieke kleur van mijn ouders. Daardoor waren er ook dorpelingen die met een heel grote boog om de drukkerij heen gingen. Zij lieten hun familiedrukwerk bij de Abdij verzorgen.
Een korte tijd hoorde er ook een uitgeverij bij, ‘Uilenspiegel’ genoemd - naar de eigenwijze vriend van Lamme Goedzak. Deze uitgeverij was een gezamenlijk project van een vriend van mijn ouders en mijn moeder. Zo verscheen daar een boekje over de boerderijen in Loosbroek in 1920.
Papier snijden
Als kinderen mochten wij wel eens meehelpen of meekijken in de drukkerij. Vellen sorteren en vouwen en nieten, tot je een stapel boekjes had. We mochten, als mijn moeder alles had ingesteld, en het veilig vond, papier snijden met een enorme machine. Er was een machine waarmee je kon ‘rillen’. Rillen is een kartelrandje of iets dergelijks aanbrengen waardoor je papier makkelijker kan afscheuren.
Er was een typemachine met speciale bolletjes, waarmee je korte teksten uit het geheugen in verschillende lettertypes kon uitdraaien. Hypermodern in die tijd. Of met mijn moeder meekijken als de Rotaprint werd ingesteld, de drukpers. Meekijken in de donkere kamer als er printplaten gemaakt werden (een klein rood peertje zorgde voor wat licht). Later teksten corrigeren voordat ze in druk verschenen. Meehelpen en meedenken met de vormgeving. Meekijken hoe de factuur werd gemaakt, en als er niet betaald werd, de beruchte rode brief. Dat was een aanmaning. Meestal betaalden de mensen wel, gelukkig.
Eigen artistieke werk
Mijn zusje gebruikte de donkere kamer ook wel voor het ontwikkelen en afdrukken van eigen foto’s. Meeluisteren als mijnheer Stam, de vertegenwoordiger van Blikman en Sartorius, met nieuwe produkten langs kwam. De tekentafel met lichtbak gebruiken voor ons eigen artistieke werk. Meehelpen met lijmen als er notitieblokjes werden gemaakt. Misschien was dat laatste niet zo verstandig, het rook ook raar. Drukwerk inpakken in prachtig papier ‘van de rol’. Deze papierrol heb ik nog steeds, in een felrode houder. En ook de tekentafel is nog in gebruik.
In verkiezingstijd draaide de drukkerij overuren. Voor welke politieke partij? Die van Den Uyl natuurlijk. Er hing in 1981 een enorm groot verkiezingsposter op de staldeur (zie de illustratie rechts) dus heel het dorp was op de hoogte van de politieke kleur van mijn ouders. Daardoor waren er ook dorpelingen die met een heel grote boog om de drukkerij heen gingen. Zij lieten hun familiedrukwerk bij de Abdij verzorgen.
