Angelique Elisabeth Seriese (Zevenbergen, 1968)
Angelique begon als judoka toen ze 7 jaar oud was. Ze bleek meteen een groot talent: als 11-jarige was ze districtskampioen, als 14-jarige Nederlands kampioen bij de junioren. Als 15-jarige verloor ze pas in de finale om het Nederlands seniorenkampioenschap, na een jurybeslissing, van Marjolein van Unen: de toen regerende Europese kampioene….
Zeker na dit verlies ging Seriese beseffen hoe goed ze eigenlijk was. Ze veranderde in een “trainingsbeest” dat haar andere (groeps)sporten vaarwel zei en zich alleen nog op judo stortte. Die sport bleek perfect voor haar: Angelique was geen groepsmens maar een eenling die alles zelf wilde doen en judo werd haar alles. Voor iets anders, een privéleven bijvoorbeeld, was absoluut geen plaats meer; iedere vrije minuut ging in het judo zitten. Ze trainde al snel alleen nog met mannen, want van vrouwen kreeg ze te weinig weerwerk. Ze koos een om zijn hardheid gevreesde beul van een trainer, en vroeg zelfs hem nog om een extra stevige aanpak, want het ging haar allemaal niet ruig genoeg.
In 1987 was de tiener Seriese nog “maar” de tweede van Europa, (en derde van de wereld) maar in 1988 werd ze Europees én Olympisch kampioene bij de Spelen. Jammer genoeg was judo voor vrouwen op dat moment nog een demonstratiesport, en dus werd haar olympische gouden medaille in Nederland niet op waarde geschat. Wat ernstiger was: in dat jaar later liep ze ook een zware knieblessure op waaraan ze meerdere malen geopereerd moest worden, en die haar 14 maanden uit de running hield.
Regelrechte blunder
Ze kwam ijzersterk terug: jarenlang was ze in Europa de absolute alleenheerser in haar gewichtsklasse; ze was zelfs ononderbroken kampioene van 1992 tot en met 1996. Haar beste jaar was 1995: Angelique won álles, inclusief het wereldkampioenschap. In 1996 mocht ze daarom weer aantreden bij de Olympische Spelen, dit keer in Atlanta. Ze werd uitgeschakeld in de eerste ronde, na een beslissing van de scheidsrechter. Het was een beslissing die in de mildste commentaren “discutabel” wordt genoemd, maar in de meeste gevallen als een regelrechte blunder wordt bestempeld.
Daarna ging het snel: de oude knieblessure speelde weer op, opereren bleek zinloos, en nog in 1996 moest Angelique haar carrière beëindigen. Ze was toen tienvoudig Nederlands kampioen, achtvoudig Europees kampioen, Wereldkampioen, Olympisch kampioen en toch nog maar 28 jaar oud.
En die “niet meetellende” Olympische medaille? In Seoel staan nog steeds de namen van de kampioenen in een marmeren muur gegraveerd. De naam van Angelique Seriese staat daar pontificaal tussen: Angelique Seriese, Olympisch Kampioene Judo, Seoel 1988…
