De Erpse watermolen onderscheidde zich van de meeste andere watermolens op de Aa, doordat hij het gehele jaar door mocht malen. De meeste molens mochten alleen in de winter malen, vanwege de wateroverlast voor de omliggende landerijen waar watermolens regelmatig voor zorgden.
Klik voor een vergroting
Doordat het water bij de molensluis werd opgestuwd, kon de rivier het water niet snel genoeg afvoeren en ontstonden bovenstrooms van de molen overstromingen. In 1545 liet Karel V daarom het maximale waterpeil van de molens op de Aa en de Dommel vaststellen en aangeven met een zogenaamde pegel. De Erpse watermolen was toen eigendom van Cornelissen Horekens.
Omstreeks 1650 werd het aantal klachten over wateroverlast in de Meierij van ’s-Hertogenbosch zo groot, dat diverse watermolens werden geïnspecteerd. De Erpse molenaar Jan Pennincx kreeg opdracht het waterpeil bovenstrooms van zijn watermolen te verlagen door de sluizen open te zetten. Ook in 1678 bleek de molenaar het water te laten oplopen tot boven de pegel, waardoor tot in Aarle en Beek hooi- en weilanden onderliepen. In 1713 moest men zelfs vaststellen, dat de pegel zo hoog zat, dat de Aa buiten zijn oevers moest staan om dit peil te bereiken.
In 1816 stond de molen als graanmolen te boek. Het kadaster van Erp vermeldt steeds afzonderlijk de graanmolen en de oliemolen. In 1858 was Egidius Boerdonk de molenaar. Op dat moment verkeerden de watermolens en de ontlastsluis, allemaal volledig van hout, in slechte staat. Maar toen hij in 1868 te koop werd aangeboden, was er sprake van een “bijna geheel vernieuwde” graanmolen met drie koppels stenen en een oliemolen.
Naast de watermolens stond een windmolen als hulpkracht. In 1883 kocht de gemeente Erp de molens van F.J.M. en J.S.M. de Bruijn uit Helmond. In 1896 besloot de gemeenteraad tot een openbare verkoop, waarbij werd bepaald, dat de molens het jaar daarop voor overdracht beschikbaar zouden zijn. De gemeente Beek en Donk kocht de molens aan en liet ze prompt slopen. Gezien de veroorzaakte wateroverlast was dat een logische beslissing. De laatste molenaar was Franssen.
Tegenwoordig herinnert alleen de naam Watermolenweg nog aan de plaats waar molen heeft gestaan.
In 1816 stond de molen als graanmolen te boek. Het kadaster van Erp vermeldt steeds afzonderlijk de graanmolen en de oliemolen. In 1858 was Egidius Boerdonk de molenaar. Op dat moment verkeerden de watermolens en de ontlastsluis, allemaal volledig van hout, in slechte staat. Maar toen hij in 1868 te koop werd aangeboden, was er sprake van een “bijna geheel vernieuwde” graanmolen met drie koppels stenen en een oliemolen.
