Als hij bij de plaggenhut aankomt waar hij woont, wordt het buiten al donker. Het interieur van de hut wordt slechts verlicht door een klein kacheltje, dat moeite heeft het hutje te verwarmen. "Waar was je nou?", vraagt Karels moeder boos, "we hoeven niet nog een kind te verliezen."
Hijgend probeert Karel uit te leggen wat er buiten gebeurde. Even is hij stil omdat hij nog op adem probeert te komen. "Er sprong een spook vlak voor m’n neus." Uit een donkere hoek van het krot verschijnt vader. "Een spook zeg je?" "Ja, het zweefde over het water", antwoordt Karel. "Je zult wel de gloeiïge zijn tegengekomen." "Een gloeiïge?", vraagt Karel verbaasd. "Zielen die niet worden toegelaten in de hemel", zegt vaders ernstig. "Maak dat kind nou niet bang", zegt moeder boos. "Hij moet toch de gevaren van de Peel kennen", zegt zijn vader. Hij begint te vertellen.
In vroegere tijden lag de waardevolle veengrond aan de Bakelse kant van de gemeentegrens. In het veengebied was turf te vinden, dat we verkochten als brandstof, desnoods staken we het zelf aan. De mensen uit Venray klaagden steen en been. Jaloers keken ze hoe we in Bakel floreerden. Zo besloten twee Venraysen op een dag de grenspalen te verplaatsen, zodat zij ook konden turven.
De inwoners van Bakel vermoedden dat de grenspalen waren verplaatst. Maar door het verwilderde landschap in de Peel, konden ze niet zeggen waar ze oorspronkelijk stonden. Waar de dorpen eerst in vrede naast elkaar leefden, werden ze nu argwanend en gingen ze elkaars kermissen en markten verstoren door ruzies uit te lokken.
De situatie werd zo onhoudbaar dat de twee burgemeesters van de dorpen bijeen kwamen 
om de zaak bij te leggen. Ze spraken af bij de grens. De burgemeester van Venray was zich er van bewust dat de burgemeester van Bakel streng gelovig was. Dus toen ze bij de grens kwamen zei de Venrayse burgemeester: "Onder naam van de schepper, zweer ik hier op Venrayse grond te staan en mocht dat niet zo zijn, mag God mij hier door de bliksem laten treffen." De bliksem bleef uit en de Bakelse burgemeester geloofde met tegenzin de burgemeester van Venray. Ze schudden de hand en de dorpen leefden weer in vrede naast elkaar.
Toen de Venrayse burgemeester thuiskwam na de ontmoeting, deed hij zijn pet af. Uit zijn pet haalde hij een lepel, deze schepper legde hij weer terug in de besteklade. Buiten deed hij zijn schoenen uit en kiepte het zand wat erin zit uit. Het is grond uit Venray dat hij er vanochtend in zijn schoenen schepte.
"Maar onze Heer bedrieg je niet zomaar, daardoor zal zijn geest eeuwig blijven dwalen door de moerassen. Om de zoveel tijd zal hij als straf branden", eindigt vaders verhaal.
Lees meer verhalen over volksverhalen
Bronnen:
Fjodorboekanski. (2018, 17 september). Vuurman - personage uit volksverhalen. Geraadpleegd op 13 november 2019, van https://kunst-en-cultuur.infonu.nl/mythologie/188849-vuurman-personage-uit-volksverhalen.html
Goud van Brabant. (2018, 10 oktober). Creatief Talent: Justus van den Elsen [YouTube]. Geraadpleegd op 13 november 2019, van https://www.youtube.com/watch?v=CaxZNpUEbhg&feature=emb_title
Hondebrink, L. (2019, 15 maart). De Gloeiïge. Geraadpleegd op 13 november 2019, van https://www.brabantserfgoed.nl/page/8092/de-gloei%C3%AFge
Schouten, A. (1989). Volksverhalen der lage landen (1ste editie). Nederland: Unieboek / Het Spectrum.
Upton, E. (2013, 20 april). What Causes Will-o’-the-Wisps. Geraadpleegd op 12 december 2019, van http://www.todayifoundout.com/index.php/2013/04/what-causes-will-o-the-wisps/
Wikipedia-bijdragers. (2016, 18 mei). Gloeiige. Geraadpleegd op 13 november 2019, van https://nl.wikipedia.org/wiki/Gloeiige
Wikipedia-bijdragers. (2019, 4 september). Dwaallicht. Geraadpleegd op 13 november 2019, van https://nl.wikipedia.org/wiki/Dwaallicht
