Monumentenzorg haalde zijn schouders op toen het bisdom in 1986 aankondigde dat de H. Hartkerk aan de Baronielaan in Breda gesloten zou worden. Het was immers ‘maar’ een neogotische kerk van rond 1900.
Toren en schip van de kerk werden in 1900 gebouwd naar een ontwerp van P.J. van Genk, indertijd de belangrijkste kerkarchitect van het Bisdom Breda. Het is een kruiskerk in neogotische stijl. Tussen 1929 en 1931 werden het transept en het koor aangebouwd, naar een ontwerp van Jan Stuyt.
Terug naar 1986: de parochianen waren niet zo onverschillig als Monumentenzorg. Toen de kerk gesloten werd, moest de politie hen de kerk uitdragen. Vervolgens had de sloop moeten beginnen, maar dat gebeurde niet. De gemeente gaf geen sloopvergunning af, maar het bisdom had de nieuwe eigenaar verplicht om de kerk te slopen. Zo ontstond er een patstelling. Kunstenaars en studenten kraakten de kerk en gingen een monsterverbond aan met de overgebleven parochianen om de kerk te behouden.
Zo gingen jaren voorbij. In 2000 gaf de gemeente eindelijk een sloopvergunning af. Maar toen werd Monumentenzorg wakker: een neogotische kerk van rond 1900 was een monument! Vooral ook omdat ze zo mooi past in de bebouwing van de straat die uit dezelfde periode stamt.
In 2011 was het 25 jaar geleden dat de kerk werd gesloten. Nu werd eindelijk een begin gemaakt met de restauratie. In 2014 werd beslist tot verbouwing van de binnenkant en van de pastorie. Er worden onder andere kantoren, een health club en een kinderdagverblijf in gevestigd.
Pastoor A.F.M. Boumans (foto: coll. Katholiek Documentatie Centrum, nr. AFBK-2a12215)
Pastoor L.O.C.J. Beckers (foto: coll. Katholiek Documentatie Centrum, nr. AFBK-3a1824)
Tot zover het verhaal van de kerk. Wat kun jij ons vertellen over het roomse leven zoals zich dat vroeger in en rondom de H. Hartkerk afspeelde en over de pastoors en kapelaans van toen? Daaronder waren immers roemruchte personen.
Wat valt er bijvoorbeeld te vertellen over pastoor Boumans? Hij bestierde de parochie tot minstens halverwege de jaren vijftig. Hij was toen al zeventig jaar. Niet zo gek daarom, ook gezien de omvang van zijn parochie, dat hij hulp kreeg van maar liefst drie kapelaans: E.A.J.M. Oomens, H. de Munck en Fr. H.M. Smit. Uit de jaren zestig zullen de parochianen van toen zich vast pastoor L.O.C.J. Beckers nog herinnerinen.
Terug naar 1986: de parochianen waren niet zo onverschillig als Monumentenzorg. Toen de kerk gesloten werd, moest de politie hen de kerk uitdragen. Vervolgens had de sloop moeten beginnen, maar dat gebeurde niet. De gemeente gaf geen sloopvergunning af, maar het bisdom had de nieuwe eigenaar verplicht om de kerk te slopen. Zo ontstond er een patstelling. Kunstenaars en studenten kraakten de kerk en gingen een monsterverbond aan met de overgebleven parochianen om de kerk te behouden.
