Samen hebben zij in 1790 enkele percelen heide gekocht om te ontginnen. Landarbeiders doen het eigenlijke werk onder leiding van een boer uit Heesch, en Isaac en Adriaan wandelen regelmatig vanuit Oss naar de heide om te zien hoe hun ontginningsproject vordert, zo ook die dag in november 1790. Tegen de avond gaan de arbeiders terug naar huis, in Heesch; de dominee en zijn metgezel lopen met hen mee.
Het wordt snel donker en er komt een dichte mist opzetten. Al na een kwartier is het gezelschap de weg kwijt. Na wat omzwervingen vinden Isaac en Adriaan het handiger om de groep te verlaten en toch naar Oss te gaan. Toevallig komen zij dan bij het Willibrordusputje uit, een bekend punt! Al met al doen zij er drie uur over om in Oss te geraken. Later horen zij dat de landarbeiders pas tegen de volgende ochtend in Heesch zijn aangekomen.
Waar ligt de grens?
Maar verdwalen is niet het grootste probleem in de heide. Er lopen ook dorpsgrenzen doorheen, maar niemand weet waar precies. En nu er overal ontginningsprojecten lopen, is het van belang te weten of jouw heideperceel in Berghem, Heesch of Oss ligt. En welk van de drie dorpsbesturen jouw kooppenningen mag innen, want die zijn eigenaar van de heide.
Op 22 maart 1791 melden de schepenen van Heesch dat zij samen met Berghem en Oss stenen grenspalen zullen plaatsen, want er is besloten “tot een eeuwige schijding” tussen de drie plaatsen. Donderdag 14 april is het zover. Onder leiding van een hoge functionaris uit Den Bosch, de Baron van Rhemen tot Rhemenshuijzen, gaan de schepenen van Berghem, Heesch en Oss naar “den dijk van Heesch”, de huidige Hescheweg, waar de eerste paal zal komen.
Hendrik Verhees
Landmeter Hendrik Verhees uit Boxtel legt de exacte locaties van de palen vast op een kaart, uiteraard na instemming van alle drie de betrokken partijen. Na een kilometerslange wandeling ziet het gezelschap ook een grenspaal de grond ingaan bij het heideperceel van dominee Buschman. Die zou in 1790 vast niet zijn verdwaald, als hij toen de kaart van Hendrik Verhees had gekend.
Dit verhaal verscheen eerder in Brabants Dagblad
