Soms komt de oorlog ook in een kinderleven dichtbij. Gerard Veltman deelt zijn herinneringen.
Op een middag, ik was 7 jaar, kwam er een man van de Heikant (Tilburg) langs met elastiek, knopen, garen, stopgaren en een paar ellen stof, om te ruilen tegen vodden. Hij vertelde dat er een groep gevangenen te voet van Tilburg kwam, die in Udenhout op de trein zou gaan. Wij jongens wilden wel eens zien wat dat voor mensen waren! Al etend liep ik naar school met twee sneden brood in mijn hand, toen ik de groep op straat passeerde. Ze keken mij vragend aan en ik brak de twee sneden in vieren en gaf het aan die hongerige mensen, die ieder weer een stukje doorgaven. Een Duitse soldaat die er met zijn geweer langs liep zag het en riep: “Laat vallen dat brood!” Een enkeling die het nog niet in zijn mond had liet het van schrik vallen en gelijk ging die Duitser met zijn grote laarzen opstaan en vertrapte het. Ik wilde het nog redden maar hij pakte mij bij mijn oren en draaide die zo ver om dat ik joekerde en riep, terwijl ik de benen nam: “Verrekte rotmof!”
Het was op een zondagmorgen na de laatste Mis dat ik met mijn vader naar Kamp Vught zou gaan. Ik als kind had een broodzakje om mijn hals met 10 losse sneden brood en nog 2 sneetjes in een pakje. Deze 10 sneden waren om uit te delen aan de gevangenen die buiten het kamp aan het werk waren en het pakje was voor mijn Oom Fons, die daar ook ergens was. We hoopten maar dat hij het dan ook zou krijgen, ik had het afgegeven voor hem. Dit bleek ook zo te zijn, zo vernamen wij na de oorlog en dit deed mij en mijn vader goed. De spanning was die eerste keer groot, want mijn vader lag op afstand in een sloot en moest ook maar afwachten, mij kon hij niet zien lopen!
Foto: Geëlektrificeerd prikkeldraad en wachttorens met zoeklichten en machinegeweren bij Kamp Vught (Nationaal Archief, toegang 2.24.10.02 Fotocollectie Rijksvoorlichtingsdienst nr. 120-0476. Publiek domein)
Dit verhaal is aangepast op verzoek van de auteur op 24 februari 2020. Redactie.
Op een middag, ik was 7 jaar, kwam er een man van de Heikant (Tilburg) langs met elastiek, knopen, garen, stopgaren en een paar ellen stof, om te ruilen tegen vodden. Hij vertelde dat er een groep gevangenen te voet van Tilburg kwam, die in Udenhout op de trein zou gaan. Wij jongens wilden wel eens zien wat dat voor mensen waren! Al etend liep ik naar school met twee sneden brood in mijn hand, toen ik de groep op straat passeerde. Ze keken mij vragend aan en ik brak de twee sneden in vieren en gaf het aan die hongerige mensen, die ieder weer een stukje doorgaven. Een Duitse soldaat die er met zijn geweer langs liep zag het en riep: “Laat vallen dat brood!” Een enkeling die het nog niet in zijn mond had liet het van schrik vallen en gelijk ging die Duitser met zijn grote laarzen opstaan en vertrapte het. Ik wilde het nog redden maar hij pakte mij bij mijn oren en draaide die zo ver om dat ik joekerde en riep, terwijl ik de benen nam: “Verrekte rotmof!”
