De lange weg van een zatlap

Heel in de verte bij het Keske kwam een man aanwaggelen. Drie stappen vooruit en twee terug. Nu eens aan de linkerkant van de weg en dan weer aan de rechterkant. Sjef bleef kijken om te zien wie het was. Toen de man dichterbij was, zag Sjef dat het “Poetje Verstappen” was.

Het binnenpleintje naast het café was afgezet met een muur, iets meer dan een meter hoog, met daarin een poortje. Sjef riep luid en duidelijk: “zatlap!”, dook achter het muurtje weg en keek door een spleet van het poortje. Poetje bleef staan, keek in het rond, maar zag niemand. Hij zetten zijn waggelgang voort. Sjef riep “zuipert!” en dook weer achter de muur.

Tegenover, bij de garage van Piet Peters, stond een benzinepomp. Poetje stond weer stil en keek alle kanten in, maar zag niemand. Poetje keek achter de benzinepomp of daar iemand stond.

Sjef riep weer “zatlap!” Poetje keek bezijden het huis van Peters, maar daar was ook niemand. “Zuipert!” werd er weer geroepen.

Poetje stond wat onstabiel op zijn benen, mopperde wat en zette zijn waggelgang voort. Hij schommelde weer het Kruiseind in, maar toen hij bij het Keske aangekomen was, besefte hij dat hij de verkeerde kant was ingegaan. Hij draaide om en ging voor de derde keer richting huis. Sjef heeft niet meer geroepen en zag Poetje uiteindelijk de Molenstraat ingaan.

Zo zie je dat de weg van een zatlap wel eens drie keer zo lang kan zijn.