Op zoek naar een voorlopige functie als zelfstandig kok, reed Bert Broekman uit Eindhoven in de zomer van 1960 op zijn brommer naar Boxtel. Het Arbeidsbureau had een baan voor hem gevonden bij Hotel Bekkers aan het Stationsplein. Boxtel beviel hem wel en Bert bleef om er nooit meer weg te gaan. Hij werkte bij verschillende restaurants in de keuken, leerde het dorp en haar inwoners kennen en bouwde er zijn leven op.
In 1961 was ik op zoek naar jonge geslachte haantjes en soepkippen. "Ga maar eens naar Frans van der Sloot op de Kapelweg," zei iemand. Als geboren Brabander gaan wij bij de mensen achterom, dus ook bij mijn toekomstige poelier. Daar hoorde ik een hoop kabaal achter het huis. De vader van Gerard en Frans van der Sloot was net aan het voordoen hoe een paard achteruit tussen de burrie geplaatst moest worden. Ik stond aan de grond genageld; een steigerend werkpaard en drie schreeuwende mensen. Maar toen de rust was weergekeerd, ging ik met soepkippen en malse haantjes richting de keuken.
Viering 75 jaar Boxtelse vakbeweging in de zaal van Café Marktzicht. Voorzitter Wim Kok aan het woord (Foto: Mies en Otter, 1983. Bron: BHIC)
In 1974 lieten Gerard en Riky van der Sloot feestzalen aan hun bestaande café zetten: 'De Marktzichtzalen'. Met alle gevolgen van dien. Ik was er voortaan kind aan huis. "Weet jij er een oplossing voor, Bert?" vroeg Gerard aan mij. "Ik moet wat te eten hebben met de carnaval. Het moet vooral makkelijk zijn en geen gedoe." Ik antwoordde dat hij mij daar niet voor nodig had: "We hebben de beste slagers van Brabant hier in Boxtel. Dus pak een dienblad vol roggebrood met Brabantse zult en eten maar."
Toen de eerste bruiloften en feesten geboekt werden, werd het allemaal anders in de Marktzichtzalen. Er werden in rap tempo hoogstaande diners geserveerd. Daar stond Gerard garant voor. Hij wist altijd de juiste, gemotiveerde horecamensen te vinden. Er was een leergierige jongen bij die al snel mijn werkzaamheden overnam. En ook dochters Rian en Yvon hadden het koken al vroeg in de vingers. Marietje, een serveerster, had mijn hart gestolen. Haar man kende ik van de postduiven op het Pater van den Elsenplein. Toen ik haar leerde kennen, vroeg ik haar even een kookboek bij Gerard te halen. "Zeg maar dat hij er zelf een schrijft!" zei Gerard. Sindsdien werd er als Marietje aan het werk was geroepen: "Ligt het kookboek klaar, Marietje?"
Met carnaval was het altijd een heksenketel. Gerard was steeds kalm en scherp en ging altijd als laatste naar bed nadat hij alles had afgesloten. Maar toch had hij een keer de voordeur vergeten op slot te doen. Bertus van Carnavalsvereniging De Natneuzen was er 's ochtends om 8.30 uur alweer, deed de deur open en zag niemand. Hij liep naar achteren en keek in de lege zaal. Toen ging hij maar met zijn zelf getapte biertje aan de bar zitten wachten op Gerard en Riky.
Mooi was ook die keer met carnaval toen een vrouw naar de keuken kwam met een paar taarten. "Bert, mag ik deze taarten in de koelkast zetten, ik ben jarig en ik wil de carnavalsclub trakteren." Haar man kwam erbij en zei: "Nee, je bent helemaal niet jarig, dat is morgen pas". Die taarten hebben drie dagen in de weg gestaan in ons koelhuis, maar er werd er nooit een opgehaald. Na het carnaval kwam ik die vrouw in het dorp tegen, dus sprak ik haar aan. "Sorry Bert, dat vind ik erg vervelend. Maar ik weet nooit of ik voor of na de carnaval jarig ben..."
Dit verhaal verscheen eerder in de MooiBoxtelKrant van 4 februari 2015.
