De Peel-Raamstelling liep vanaf de Belgische grens bij het dorp Dorplein tot aan Grave. De stelling was een echte waterlinie: een aaneengesloten strook van inundaties en versperringen.
De Raam bij Escharen
De stelling maakte gebruik van bestaande wateren, zoals de Raam en het Kanaal van Deurne, en van de drassige Peel. Bovendien werd tussen Mill en Griendtsveen het Defensiekanaal gegraven.
Het Defensiekanaal met prikkeldraad erlangs
Achter de natte versperringen lag een linie van kazematten. Het merendeel daarvan was van het model S, B of G. Bij Nederweert, een knooppunt van wegen en kanalen, werden nog vijf zware rivierkazematten aangelegd.
De ruimten tussen de kazematten langs het Defensiekanaal werden verder afgesloten met prikkeldraadversperringen. Achter het Defensiekanaal kwamen nog mijnenvelden, loopgravenstellingen, commandoposten en afwachtingsdekkingen.
Op 10 mei 1940 werd de Peel-Raamstelling verdedigd door de Peeldivisie: zes bataljons infanterie en een verouderde afdeling lichte artillerie. In de vroege ochtend van 10 mei brak een pantsertrein met troepen bij Mill door de stelling, zodat de eenheden die daarna in de rug konden aanvallen. Door daadkrachtig optreden van de Nederlandse artillerie en een regiment Huzaren-Motorrijders werd voorlopig erger voorkomen.
De pantsertrein ontspoord
Maar de commandant van de Peel-Raamstelling was al tot de conclusie gekomen dat de doorbraak bij Mill definitief was en het niet verantwoord was langer te wachten met terugtrekken. De Nederlandse troepen trokken zich vervolgens dan ook terug tot achter de Zuid-Willemsvaart.
B-kazemat
Het Defensiekanaal is nog grotendeels aanwezig en daarlangs liggen nog vele kazematten van het model S en B. De G-kazematten zijn meestal verdwenen, doordat de gietstalen koepels al in de oorlog door de Duitse troepen tot schroot zijn verwerkt.
Langs de Zuid-Willemsvaart en rond Odiliapeel zijn vrijwel alle kazematten gesloopt en ook vier van de vijf rivierkazematten bij Nederweert zijn inmiddels verdwenen.
