Enkele wijkbewoonsters en maatschappelijk werkers vormden in 1987 een werkgroep om dit plan uit te werken. Ze kregen daarbij steun van het PON (Provinciaal Opbouworgaan Noord-Brabant). De directe aanleiding was een uitspraak van een van de wijkbewoonsters na een opname van een vriendin in de psychiatrie:
'We hebben zoveel voor vrouwen in de wijk; wat jammer dat we die opvang niet zelf kunnen bieden. Dan zou ze niet weg hoeven te gaan bij haar man en kindjes.'
Pas vier jaar later kon men aan de slag dankzij een driejarige particuliere gift. Daarna bekostigde de ziektekostenverzekeraar de coördinatiekosten gedurende vijf jaar. Daaraan verbond de verzekeraar de eis, dat De Stroom de registratiesystematiek van de GGZ volgde. In de beginjaren wilde men geen registratie bijhouden van de vrouwen, omdat die dat als belastend en bedreigend ervoeren. Onder druk van buitenaf en ter wille van het voorbestaan werd de registratie dus toch ingevoerd. De coördinator van De Stroom bedacht een manier om deze eis op een acceptabele manier in te passen in De Stroom.
In 1999 ontving De Stroom een WHO-Award als beste community based project van Nederland. Hart van De Stroom waren de inloopochtenden, waarin vrouwen uit de wijk de sfeer bepaalden. Ook de vrijwilligers, ervaringsdeskundigen, waren voornamelijk vrouwen uit de wijk. Zij kenden de leefwereld van de bezoekers uit eigen ervaring. Buitenstaanders voelden zich daar niet altijd bij thuis. Een stagiaire bij De Stroom omschreef het zo:
'Hard getaald en ‘s zomers en ’s winters een trainingspak aan en slippertjes en blote voeten en dan keek ik daarnaar en dan dacht ik ja zo. […] Ja, dat klitte allemaal, dat kletste allemaal, dat buurtte allemaal en ik hoorde er helemaal niet bij.'
Een fundamentele regel tijdens de inloopochtenden, op een in het oog vallend bordje bij binnenkomst, was: 'Alles wat je hier hoort, mag niet doorverteld worden.' Deze afspraak vormde de basis voor de werkwijze, waarover elke keer weer met nieuwe bezoekers gesproken werd.
Vanuit de inloopochtenden werden bruggen geslagen naar andere onderdelen van het programma van De Stroom, al konden vrouwen er ook voor kiezen alleen de inloopochtenden te bezoeken (en dat soms jarenlang). Het contact met de andere vrouwen, de vrijwilligers en de beroepskrachten maakte het echter mogelijk dat de vrouwen stappen zetten naar andere onderdelen en op die manier hun wereld vergrootten, bijvoorbeeld in een creatieve groep of een steungroep begeleid door een vrijwilliger.
De vrijwilligers zelf kregen persoonlijke begeleiding van de coördinator, volgden studiedagen en vergrootten op die manier continu hun kennis en vaardigheden; zo werden zij ervaringsdeskundig en maakte De Stroom zichtbaar welke kwaliteiten vrouwen in de wijk hadden. De professioneel begeleide groepen werden niet specifiek voor de vrouwen van De Stroom aangeboden. Het was een bestaand aanbod in de wijk waar vrouwen van De Stroom aan konden deelnemen. Ook leerden de vrouwen op deze manier andere vrouwen buiten De Stroom kennen. De Stroom was een levend voorbeeld van emancipatorisch werken.
Bronnen
M. Paes, Buurtgericht vrouwen Gezondheidswerk (Sittard 1991).
M. Paes, Kleine stappen met een grote betekenis. Gezondheidsparticipatie voor kwetsbare groepen (Zwolle 2003).
Hoofdpagina Rebellerende vrouwen
Deel verhalen en foto's!
Reageer hieronder, deel je herinneringen aan de vrouwenbeweging en vul deze pagina aan! Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl. Wij voegen ze dan hier toe. Vragen en opmerkingen kun je ook plaatsen op het forum.
Lees meer over:
