Na de bloei was de boomgaard wit van de bloemblaadjes en later groen van de vruchtjes van de kers. We dachten dat er geen kers meer zou over blijven, maar niet getreurd; ons gebed tot Onze Lieve Heer werd verhoord. Er waren genoeg "Udense Zwarte."
De takken bogen door onder het gewicht van de kersen en we waren bang dat ze zouden breken. Eerst kregen we buikpijn van te groene meikersen en hierna waren de spaanse, zwarte en de ijsselkers rijp voor de pluk voor het hele gezin.
Moeke sorteerde de kersen. De veilingkist - voorzien van wit minigolfkarton - werd met kersen gevuld afgewogen op de bascule tot een nettogewicht van 10 kilogram + overgewicht. Daarna werd de emballagekist voorzien van een adreslabel en plaketiket waarop de naam en veilingnummer was vermeld. Daarbij hoorde ook nog een veilingbrief in drievoud.
De levering aan de fruitveiling was 's morgens tussen 5 uur en 7 uur en om 9.30 begon het veilen. Vader nam plaatst in de banken tussen de kopers en hield de wijzer van de veilingklok in de gaten voor de verkoopsprijs thuis. Was de kwaliteit slecht of de aanvoer van kersen te groot, was er kans dat deze “doorgedraaid” werden. Soms was er een geestelijke aanwezig, gezeten tussen de kopers om begrip te tonen voor de telers. Spreeuwen werden verjaagd met de emaille deksels van Moeke's kookketels.
Werd er op zondag regen verwacht, dan gaf de pastoor dispensatie om op die dag in de boom te klimmen. 's Morgens kersenjam, 's middags kersenpannenkoek, het boekweitbeslag (“timper” genoemd), hierna de pudding met gekookte kersen. En was er nog tijd voor het wecken van de kersen. Na drie drukke weken sloot het kersenseizoen af. Bij de eindafrekening werden diverse bedragen ingehouden zoals: heffing C.B., huur, provisie, bankkosten, kersenfonds, bijenfonds, emballage, papier, contributie tuinbouwvereniging, afzetfonds en de bestrijding van de kersenvlieg. Al met al verdiende je weinig aan de aan de veiling geleverde kersen.
Aan "Pitten spugen" deden we niet.
Bij het eten van de kers slikte we de pit in en genoten van de hele kers.
Bij het leegpompen van de gierkelder, hoorde we door het ratelen van de pitten in de gierpomp,dat het laagste pijl bereikt was. Helemaal niet gek, vroeger werd de kern ook doorgeslikt.
Dat bewijst bij archeologische opgravingen van beerputten, nu kan bepaald worden welke steenvruchten er destijds gegeten werden.
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 18 juni 2012 om 08:50
@Rini: Bedankt voor je reactie, Rini. Nu ben ik wel benieuwd of dit alleen in Uden (en omstreken) zo was of dat vroeger overal de kers met pit en al werd opgegeten... Wie weet meer?
Theo de Jong, Archeologisch Centrum Eindhoven en Helmond
zei op 19 juni 2012 om 11:13
Bij opgravingen van beerputten in Breda (Molenstraat, kasteel) en Eindhoven (kasteel) vonden we wel veel kersenpitten. Of al deze kersen via het menselijk spijsverteringsstelsel daarin terecht zijn gekomen is niet helemaal duidelijk. Er kan bijvoorbeeld ook een kersenboom naast de put hebben gestaan waarbij de onrijpe of rotte kersen in de put zijn gevallen. Ik weet niet of het verschil herkenbaar is aan de pitten zelf: een experiment voor een van de lezers?
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 19 juni 2012 om 15:32
@Theo: Bedankt voor je reactie, Theo. Het is wachten op vrijwilligers hiervoor ;-)
André Raaijmakers, Zwolle
zei op 19 juni 2012 om 18:33
Kersen met pit en al opeten...? Dat gold bij ons thuis en in onze familie vragen om rechtstreekse opname in het toenmalige St. Anna ziekenhuis in de Begijnenstraat in Oss...Vreselijk ongezond en gevaarlijk...! Daar kon je allerlei enge maag-en darmkwalen van over houden. Nooit een pit inslikken en als dat per ongeluk toch gebeurde een schietgebedje doen! En maar hopen dat het goed kwam.....
Het was juist de kunst om de pitten zo ver mogelijk weg te spuwen...het liefst over de schutting of de heg bij de buren....tja, 's lands wijs, 's lands eer zullen wij maar zeggen.
Wij hadden in de buurt een tuin met enkele kersenbomen waarin allerlei herrie makend materiaal was opgehangen. Waren blij als de kersentijd voorbij was, want om nou telkens dat gebel en gerammel te moeten aanhoren. Maar de beloning voor het geduldig aanhoren was een emmer met kersen.
Mijn vader en mijn oom gingen op de fiets "de Maaskant" in, om terug te keren met tassen en rieten koffertjes vol kersen. Die daarna werden ingeweckt. In zo'n ouderwetse weckketel op het fornuis, ongeacht de hitte buiten...hoogspanning in de keuken.
Kon je maar beter als klein menneke uit de buurt blijven ...!!
Maar buurman verderop had misschien nog wel wat kersen in de boom over het hoofd gezien!
Rini de Groot.
zei op 19 juni 2012 om 19:32
Kersenpitten doorslikken?
Wat denk je dan van een Perzikpit, is een beetje groter in formaat.
Lunchpauze op het werk, buiten op de bank, een Perzik eten en zolang mogelijk ervan genieten.
Tegelijk de beelden in gedachte van Toon Hermans, hoe hij zo smakelijk de Perzik op at, het sap liep al langs mijn kin.
Maar plots schoot de pit door mijn keel, klachten ? ik heb niet eens gemerkt dat de steen mijn lichaam verliet.
Rini de Groot.
zei op 19 juni 2012 om 19:51
De kopersbanken van de Veiling zijn in jaren,50 ingenomen geweest door leerlingen van de 6e klas. Op de laatste schooldag in dit gebouw, de verjaardag van Meester Klösters 3 maart 1950,werd de veilingklok gedemonstreerd
Tijdens de verbouwing van de St. Jozefschool aan de Kruisherensticht van sept.1949 tot maart was dit ons leslokaal. Mijn school was toen naast de deur.
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 20 juni 2012 om 09:03
@André: Wat grappig om zo'n verhaal eens van de heel andere kant te horen! En opmerkelijk, die verschillen tussen Oss en Uden terwijl die plaatsen relatief gezien dicht bij elkaar liggen.
Mooi ook om te horen dat er bij kersen zoveel verhalen en herinneringen horen. Dat krijgen generaties van nu - schat ik zo in - niet meer mee.
Rini de Groot.
zei op 29 juni 2012 om 23:02
Martien de Groot (1928) vertelt: Vandaag op 29 Juni Petrus en Paulus (Plankenzondag), gingen we vroeger na de Hoogmis kijken naar de Veilingklok, het was de 1ste Veilingdag van het Kersenseizoen.
Marinus (1929) bij de Kersenoogst in het Buurtschap, Vijfhuis moest ik onder de pluk steeds blijven fluiten, zodat het niet mogelijk was om veel kersen te eten .
De takken bogen door onder het gewicht van de kersen en we waren bang dat ze zouden breken. Eerst kregen we buikpijn van te groene meikersen en hierna waren de spaanse, zwarte en de ijsselkers rijp voor de pluk voor het hele gezin.
