De Was

Zondagsaovends wier de witte was in unne grote ijzere kittel mi sop gedaon. Vervolgens wier dieje kittel op un groot gasstel gezet dè op de grond stond in “ons moeders schuur”. De was wier gekôkt en daornao blif ze de hille naocht staon, zodé ‘t ergste vuil loswikte. Wij noemde dit procedé “weike”.

‘s Maondagsmerreges in alle vruugte wermde ons moeder de was wir op. Mi un wasklem (ôk wel wastang genoemd) wier ‘t wasgoed uit ‘t hete sop in unnen emmer gedaon. D’n inhoud van d’n emmer wier in ‘t wasmesjien gekiept. Als er genoeg was in de mesjine zat, wier ie aongezet. D’r ware mesjines die ge mi de haand moest drèje, mer wij han un electrisch mesjien mi ínne knop ‘r aon um ‘ m aon of uit te zette. Mi diejen innen knop drèjden wij álle programma’s, want ‘r waore toen nog gin computergestuurde mesjines waorop ge ‘n keuze kont maoke.

Hoe lang dè ge de was liet drèje, dé moeste zelf bepaole. Middels unnen houtere klos die aon d’n deksel zaot, schommelde ‘t wasgoed dur mekaor, zôdè ‘t mooi skôn wier. Aon ‘t wasmesjien zaat ôk unne wringer. Es ‘r nog vuile plekke op ‘t wasgoed zaote, dan viet ons moeder ‘t wasbord en wreef tegen ‘t ijzere bord ‘t vuil eruit.

Dan ging ‘t gewase stuk dur den wringer en viel dan in unne andere teil. Daarna wier de was nog drie keer mi de haand gespuuld en kon ‘t aon de lijn gehange worre. Nao ‘t witgoed wier ‘t bontgoed in de mesjiene gedaon, daorna de sokke en tot slot de overalls. En umdè ons moeder zund makte van ‘t goeie sop, schrobte ze daormi nog de stoep!