In de Stationsstraat in Boxtel stond jaren een oude wasmachine in een etalage van een bekende stomerij. Elke keer dat ik daarlangs liep werd ik herinnerd aan dit verhaal.
In 1938 had mijn moeder al de beschikking over een wasmachine. Dat was voor die tijd al heel luxe. De meeste mensen in onze straat wasten hun kleding nog op een wasbord met groene zeep in een tobbe. De wasmachine had een ronde houten kuip en werd aangedreven door een elektrische motor met een V-snaar en had een open tandwielenhuis. Dus zonder beschermkap. Je kon met een hevel ook de wringer in werking stellen.
Ons mam en mijn oudere zuster waren met de was bezig. Ik speelde toen ik twee jaar was in de keuken en kroop op handen en voeten naar de bijkeuken, waar die wasmachine stond. Mijn moeder duwde de natte schone was door de wringer en mijn zuster nam de lakens en slopen aan, om in de wasmand te laten zakken. Intussen wou ik me optrekken aan de poot van de wasmachine en kwam toen met het topje van m'n linker wijsvingertje tussen de tandwielen van de wringer terecht.
Eerst naar de dokter en daarna naar het ziekenhuis. Dat is vlug verteld, maar zo vlug ging dat niet in die tijd. Mijn moeder moest eerst met mij op de arm lopend naar de dokter. Die stuurde ons naar het ziekenhuis. Er ging een paar uur overheen voor er een chirurg of dokter naar mijn handje gekeken had.
De eerste dagen moest mijn moeder mij maar met mijn handje in warm sodawater weken om het vuil eruit te laten trekken. Na twee dagen gingen we terug naar de dokter in het ziekenhuis. Het zag er niet goed uit. Ik mocht in ieder geval niet mee naar huis en moest in het ziekenhuis blijven. Na een paar dagen begon mijn linker wijsvingertje helemaal zwart te worden. Dat noemden ze in de volksmond koudvuur (gangreen). Er waren in die tijd geen (penicilline) medicijnen om koudvuur te bestrijden. Dus ze konden aan de infectie niets doen. Snel werd toen het vingertje en een klein stukje van mijn handje verwijderd. Gelukkig bleef het daarbij en had het verder geen gevolgen. Dit waren bange dagen voor ons pa en ma. Want koudvuur kon ook je arm aantasten. Doordat dit ongeval op zeer jonge leeftijd is gebeurd leerde ik daarmee omgaan. Maar het is ook de reden dat ik nog nooit in het mooie Was- en Strijkmuseum ben geweest in de Stationsstraat.
Dit verhaal verscheen eerder in de MooiBoxtelKrant van 29 april 2015.
Marilou Nillesen
bhiczei op 10 november 2021 om 09:39
Ai, wat een pijnlijk verhaal, Bert; in meerdere opzichten... En ik kan me voorstellen dat een dergelijk museum dan toch wel beladen voor je is. Fijn dat je je verhaal hier deelt.
Rini de Groot.
zei op 18 november 2021 om 22:29
Neem aan dat óns Moeke eind jaren twintig, in de vorige eeuw, al een electrische aangedreven wasmachine bezat Vader liet op eigen koste, zijn benodigde, krachtstroom aanleggen. Herinner later in de bijkeuken de motor hoog geplaatst op een console met een riem werd het grote wiel van de machine aangedreven. In en na de oorlog was er een handgreep aangebracht en handmatig het kruis in de machine in beweging gebracht. Bij gebruik van de wringer de waarschuwing ‘denk aan de knopen’ je vingers voelde je vanzelf. Nu sprekend de term, in de vorige eeuw, gebruikt.
Museumbezoek aan dit Museum staat op de lijst.
Aart
zei op 15 november 2022 om 16:24
Het was- en strijkmuseum in Boxtel is een echte aanrader. Vorig jaar bezocht en zoveel spullen uit de vijftiger en zestiger jaren gezien dat het bezoek langer duurde dan verwacht. In de etalage van een metaalwaren zaak in een klein Duits plaatsje ontdekte ik recent een vergelijkbare houten wasmachine (Miele) die met een 2 tact benzinemotor werd aangedreven. Identiek aan het exemplaar dat mijn moeder in de jaren zestig in Cromvoirt gebruikte. Ik stuur de toen gemaakte foto op naar het BHIC (ter illustratie).
Het was- en strijkmuseum in Boxtel is een echte aanrader. Vorig jaar bezocht en zoveel spullen uit de vijftiger en zestiger jaren gezien dat het bezoek langer duurde dan verwacht. In de etalage van een metaalwaren zaak in een klein Duits plaatsje ontdekte ik recent een vergelijkbare houten wasmachine (Miele) die met een 2 tact benzinemotor werd aangedreven. Identiek aan het exemplaar dat mijn moeder in de jaren zestig in Cromvoirt gebruikte. Ik stuur de toen gemaakte foto op naar het BHIC (ter illustratie).
