De zwearten van het kasteel

 In het middelste daarvan woonde Willem van Gemert. Op een middag kwam hij aanfietsen. Aangezien hij van de leeftijd van mijn vader was, stopte hij om even een praatje te maken. Even later kwam zijn buurvrouw aangelopen, die een heel stuk jonger was dan Willem. Ze bleef bij ons groepje staan en zei: “ik ben zo kwaad als een riek! Nou heeft mijn man na werktijd den hof omgespit en ik had van alles gezaaid: een bedje met spinazie, wortels, boontjes, sla; en nou is alles vernield, alles is voor niets geweest. O, ik ben toch zo kwaad!”

“En ik weet wie dat gedaan heeft,” zei Willem. Zijn buurvrouw keek hem heel verbaasd aan. “Wie dan?” “Dat hebben ‘de zwearten van het kasteel’ gedaan.” “Wat?”, zei de buurvrouw, “hoe kaande gij dat weten?” “Dat weet ik zeker,” zei Willem. “Gij weet altijd wat! Zoiets doen die paters niet.” “En toch weet ik zeker dat ‘die zwearten van het kasteel’ dat hebben gedaan.”

“Gij wel,” zei de buurvrouw, “wat denke wel! Kijk maar naar je eigen, het is grote schande dat gij zoiets durft te zeggen, gij bent een grote lelijkerd!” En daar stapte ze op een agressieve manier het centrum in.

Willem wachtte net zo lang tot hij zeker wist dat ze hem niet meer kon horen en zei toen doodleuk: “Ik weet het zeker, want ik heb het zelf gezien. Dat hebben die zwarte kraaien van het kasteel gedaan.” De buurvrouw had de paters in gedachten gehad. Willem: de man met de droge humor.