Ze is geboren en getogen in Zeeland, de sterke cyclocrossster Daphny van den Brand, die ook wel bekend staat als “Devil Daphny” of “Heavy D”. Geboren in 1978, boekte ze al als 16-jarige junior successen. Hier nog op een Erpse fiets, de Empella Bonfire, tegenwoordig op een 'Merida'. Op sportgebied zijn haar grote voorbeelden Sven Nijs en Leontien van Moorsel. In 1998 begon haar echte opmars naar de wereldtop van het damesveldrijden.
In 1995 werd Daphny nog 7e bij het Ek en het WK junioren. Maar drie jaar later won ze haar eerste Nederlandse kampioenschap veldrijden, dat ze daarna nog vijf jaar op een rij prolongeerde.
In 2003 werd ze bovendien wereldkampioene in het Italiaanse Monopoli. Dat was nadat ze in 2000, 2001 en 2002 telkens derde was geworden. In dit jaar waarin alles lukte, werd ze ook nog Nederlands kampioene mountainbike.
Maar 2004, het jaar na het behalen van de wereldtitel, verliep helaas wat minder voor Daphny: als gevolg van rugklachten kon ze niet zo schitteren in haar regenboogtrui als ze van plan was geweest. In 2005 was ze die dip weer helemaal te boven, getuige opnieuw een Nederlands kampioenschap en een zilveren medaille bij het EK.
De opgaande lijn hield ze in 2006 en 2007 vast: Nederlands kampioene en Europees kampioene bij het veldrijden. Ook in 2009 en recent nog in 2010 was ze bij het NK opnieuw de sterkste. Niet alleen tijdens piekmomenten van de grote toernooien was Daphny vaak van voren te zien: haar regelmaat bij de Wereldbekerwedstrijden leverde haar al verschillende keren de hoogste notering in het eindklassement op, zoals in januari 2010 de eerste plaats van het seizoen 2009/2010. Ze liet daarbij ook die andere sterke rijdster uit Brabant, Marianne Vos, achter zich.
Begin 2006 zag het er even niet goed uit: drie maanden sukkelde Daphny met een knieblessure, waardoor ze niet kon trainen. Na de operatie en revalidatie, die lang en zwaar was, begon ze optimistisch aan de eerste koersdagen. Maar al snel begon de andere knie op te spelen. Ondanks die tegenslagen liepen dit en het volgende seizoen uiteindelijk dus toch goed af.
Misschien hielp het dat haar moeder wel eens een foto van Daphny naar iemand bracht, zodat ze geen zenuwen zou hebben voor een bepaalde koers of dat haar oma altijd een kaarsje opsteekt voor belangrijke wedstrijden. Daphny zelf gelooft daar echter niet zo in. Daar is ze veel te nuchter voor. “Gewoon hard werken en dan komen de resultaten vanzelf”, zoals ze zelf ooit op haar website zei. En dat is gebleken!
Maar op zondag 19 februari 2012 kwam er dan toch een eind aan de carrière van Daphny: in Oostmalle won ze haar laatste veldrit als toprenster door in de sprint Marianne Vos te verslaan, die haar in januari bij het wereldkampioenschap veldrijden in Koksijde nog te snel was afgeweest.
In 1995 werd Daphny nog 7e bij het Ek en het WK junioren. Maar drie jaar later won ze haar eerste Nederlandse kampioenschap veldrijden, dat ze daarna nog vijf jaar op een rij prolongeerde.
De opgaande lijn hield ze in 2006 en 2007 vast: Nederlands kampioene en Europees kampioene bij het veldrijden. Ook in 2009 en recent nog in 2010 was ze bij het NK opnieuw de sterkste. Niet alleen tijdens piekmomenten van de grote toernooien was Daphny vaak van voren te zien: haar regelmaat bij de Wereldbekerwedstrijden leverde haar al verschillende keren de hoogste notering in het eindklassement op, zoals in januari 2010 de eerste plaats van het seizoen 2009/2010. Ze liet daarbij ook die andere sterke rijdster uit Brabant, Marianne Vos, achter zich. 
Misschien hielp het dat haar moeder wel eens een foto van Daphny naar iemand bracht, zodat ze geen zenuwen zou hebben voor een bepaalde koers of dat haar oma altijd een kaarsje opsteekt voor belangrijke wedstrijden. Daphny zelf gelooft daar echter niet zo in. Daar is ze veel te nuchter voor. “Gewoon hard werken en dan komen de resultaten vanzelf”, zoals ze zelf ooit op haar website zei. En dat is gebleken!
