Drieënhalf jaar is Joep Rijntjes uit Vught in februari 1956, en al op deze jonge leeftijd is hij een echte held. Hij heeft zijn buurjongetje Adje van der Linden, met wie hij aan het sleeën was, op vrijdagochtend 3 februari uit een wak getrokken.
“Ik trok heel hard aan zijn jas en toen hij er uit was, heb ik hem brullend naar huis gebracht”, lezen we terug in de Volkskrant. Op het moment van zijn heldendaad woont Joep overigens nog maar pas drie maanden in Vught. Zijn vader is officier en de familie heeft eerst in Indonesië gewoond. Daar zijn ook de twee oudste kinderen geboren, Els van 14 en Ruud van 12 jaar; de wieg van Joep en de acht maanden oude baby Helen stonden in Roermond.
(de tekst gaat verder onder het krantenartikel)
In het krantenartikeltje lezen we verder dat Joep niet al te erg onder de indruk is van zijn heldendaad. Wel van de ananas die mevrouw Van der Linden – de moeder van Adje – hem heeft gebracht. Als hij groot is, wil hij het liefst piloot worden op een helikopter. Maar op het moment dat de journalist van de Volkskrant er is, wil hij het allerliefst gewoon verder met baantje glijden en sleeën, in plaats van de verplichte vragen te beantwoorden.
Behalve de mooie foto’s van persbureau Het Zuiden (dat spencertje van Joep! Of het geruite broekje van Ad!) is ook het krantenartikel een mooi exponent van de jaren vijftig. Zo wordt de mama van ‘Joepje’ getypeerd als zijn ‘jonge, donkere moedertje’. Verder wordt vaak benadrukt hoe ‘flink’ Joepje wel niet is geweest. “Voor het overige is hij een doodgewoon, plezierig jongetje met een guitig snoetje en gezonde blozende wangen", schrijft de journalist. “Als Adje weer in het water valt, trek ik hem er wel weer uit", belooft Joepje ferm.
Gerard W. Ch. Lemmens
zei op 23 maart 2018 om 12:18
Dag Marilou,
Met jouw verhaal gaan mijn herinneringen terug naar 1954, toen in het meer achter ons huis in Hengelo (O) ons buurmeisje van 4 jaar oud, Francien Geurts, bijna verdronk. Door het geschreeuw van de vissers aan de overkant van het meertje, - kind te water - werd mijn aandacht onmiddelijk getrokken en toen ik Francien in de zon weer onderwater zag gaan , sprong ik met kleren en laarzen aan het heldere water in en kon ik haar redden. Volgens de vissers was het de derde keer dat zij weer onder water ging.
Na enkele maanden kreeg ik een bericht dat ik ter stadhuize verwacht werd en begreep niet waarom? Mijn ouders zeiden niets. Maar toen ik op het stadhuis aankwam werd ik naar de burgemeesters (Mr. R.J.J. Lambooij) kamer geleid, alwaar de Burgemeester , mijn ouders en de Hoofdcommissaris van Politie al aanwezig waren. Ik werd een prijs van het Carnegie fonds overhandigd door de burgemeester en dat deed mij goed. Ik heb daar ook een foto van die met het arikel in het Hengelos Dagblad - 14 jarige jongen red vier jarig meisje - goeie herinneringen van zijn! Helaas heb ik geprobeerd kontakt te hebben met Francien Geurts, die met haar familie terug naar Brabant verhuisde, zonder succes. Wel heeft zij nog eens mijn mouders bezocht maar toen woonde ik al getrouwd in Schotland.
Nogmaals dank voor jullie mooie geillustreerde verhaal,
Gerard
Annemarie van Geloven
bhiczei op 23 maart 2018 om 15:46
Ik ben helemaal onder de indruk van je heldhaftig optreden op 14-jarige leeftijd! Misschien leest Francien Geurts dit verhaal wel en reageert ze zelf.
Gerard W. Ch. Lemmens
zei op 23 maart 2018 om 16:52
Dag Annemarie,
Bedankt voor je reactive ! Ik hoop ooit dat Francien Geurts dit eens zal lezen en dan zal reageren. Ik kreeg van haar ouders een erg mooi boek cadeau - Ik kan tuinieren met erin een foto van Francien en mij samen.
Annemarie van Geloven
bhiczei op 26 maart 2018 om 09:50
Dat was heel aardig van die ouders. En pedagogisch heel wijs om jou als jonge jongen een tastbaar bewijs van hun dankbaarheid te geven.
