Theodorus van Wees was een schoenmakerszoon uit Reek, die van 1866-1868 in het Regiment der Pauselijke Zouaven diende. De Zouaven vormden een vrijwillig legerkorps onder paus Pius IX. Ze streden voor het behoud van de Kerkelijke Staat tegen de troepen van koning Victor Emanuel II en Giuseppe Garibaldi.
"Dotus" vertrok in 1866 naar Rome en vocht mee in de beslissende Slag van Mentana. In die twee jaar hield hij een dagboek bij, waaruit hier een paar fragmenten.
"Op 1 november 1866 werden we gedetacheerd naar de Piëmontse grenzen en nestelden er ons in het stadje Arsoli. De eerste nacht hadden twee van mijn vrienden en ik de wacht in een klooster. Deze wacht zullen wij nooit vergeten. Ruim 4 uur hadden wij gelopen. Na aankomst moesten wij, na een glas wijn gedronken te hebben, dadelijk op onze post, waarheen onze plicht ons riep.
Met het vallen van de avond woei er een koude wind, die door de openingen in de muren binnendrong. Het was een oude, oude holle gang. Geen sprank vuur was er te krijgen. Om ons wat te verzetten, namen we de kaarten, vormden van oude wijnvaten een soort tafel, terwijl grote stenen ons als stoel dienden. Zo gingen wij dan aan het spelen bij een duister lampje, dat telkens dreigde zijn laatste licht te geven. Daarbij kwam nog, dat wij zo'n eetlust gevoelden, dat wij op dat ogenblik best een tienponder brood onzichtbaar hadden kunnen maken. Bij gebrek aan wat anders troostten wij nog pleizier in onze armoede, omdat wij begrepen wat een mens kan als hij moet (...).
Op die dag, namelijk 15 januari 1867, ging ik ook naar één van de zeven heuvels van Rome, en wel op die, waarop Petrus gekruisigd is. Het gat, waarin het kruis gestaan heeft, was er nog. In het gat lag op de bodem zand, waarvan wij wat mochten meenemen (...).
Op 18 januari 1867 heb ik de plaats bezocht, waar de H. Paulus onthoofd is en waar drie fonteinen miraculeus ontsprongen zijn. Wij hebben ook van dat water gedronken. Zij verschilden alle drie van smaak."
"Dotus" vertrok in 1866 naar Rome en vocht mee in de beslissende Slag van Mentana. In die twee jaar hield hij een dagboek bij, waaruit hier een paar fragmenten.
Met het vallen van de avond woei er een koude wind, die door de openingen in de muren binnendrong. Het was een oude, oude holle gang. Geen sprank vuur was er te krijgen. Om ons wat te verzetten, namen we de kaarten, vormden van oude wijnvaten een soort tafel, terwijl grote stenen ons als stoel dienden. Zo gingen wij dan aan het spelen bij een duister lampje, dat telkens dreigde zijn laatste licht te geven. Daarbij kwam nog, dat wij zo'n eetlust gevoelden, dat wij op dat ogenblik best een tienponder brood onzichtbaar hadden kunnen maken. Bij gebrek aan wat anders troostten wij nog pleizier in onze armoede, omdat wij begrepen wat een mens kan als hij moet (...).
