Dat noteert pastoor B. Verhoeven op 15 oktober 1944 in zijn aantekeningen. Terwijl de pastoor dan al heel wat heeft meegemaakt, is hij duidelijk ontdaan als de kerktoren van Beugen wordt opgeblazen.
Bernardus Verhoeven komt pas aan het eind van de oorlog naar Beugen, nadat pastoor Hesselmans op 25 april 1944 overleden is aan een hersenbloeding. Verhoeven wordt op 5 mei 1944 benoemd tot pastoor. Op 7 oktober 1944 schrijft hij: “De H. Mis te 7.30 uur was gevorderd tot aan de offerande en een hevig granaatvuur kwam over het dorp. De gelovigen, die geheel de ruimte vulden (ongeveer tachtig personen), vluchtten in paniek naar de kelder en stal. Toen na ongeveer tien minuten de H. Mis door de pastoor werd voortgezet, moest ze wederom onderbroken worden door een tweede regen van granaten.”
Na de mis wordt de pastoor geroepen voor iemand die getroffen is door het oorlogsgeweld, namelijk Peter Mathijs Kleijn, aan de dijk. Met de fiets probeert hij zich door het glas en zand een weg te banen. Niemand waagt zich nog op straat. Eenmaal bij het huisje van Kleijn ziet hij dat het deels in puin ligt en in de huiskamer vindt hij het ‘ontzielde lichaam’. Hij dient het H. Oliesel toe en gaat weer verder.
Een week later tekent Verhoeven op: “Even over half vijf gebeurde er een vreselijke ramp. De Duitsers, die dikwijls van over de Maas in het dorp kwamen, waren in deze nacht wederom gekomen en hadden de mooie oude toren met springstof geladen. Op dit uur vloog de toren in de lucht en werd totaal vernield en de brokken van zijn metersdikke muren vielen om zijn voetstuk heen en verbrijzelden het schip van de kerk. Een onherstelbaar verlies ons toegebracht door onze vijanden, de Duitsers, wegens onoplettendheid van onze bondgenoten en bevrijders, de Engelse soldaten.”
In de dagen daarna vertrekken burgers – voor zover ze niet al eerder zelf huis en haard hadden verlaten – naar het zuiden. “Een file van Engelse legerwagens vanaf de spoorlijn tot aan de melkfabriek om de mensen te transporteren naar het zuiden van Brabant. Slechts één wagen werd bevolkt. De meesten hadden zelf een heenkomen gezocht”, schrijft Verhoeven die zelf ook een veilig onderkomen zoekt.
Vanaf half november draagt Verhoeven de Mis op in de salon van het woonhuis van de directeur van de melkfabriek, J. Dekkers. “Vanaf deze dag is deze woning de parochiekerk van Beugen.” Naar de mis komen parochianen die wonen in de Molenheide en deels ook van op de Haart.
Het duurt tot begin maart 1945 voordat inwoners van Beugen weer kunnen terugkeren. Pastoor Verhoeven keert 27 maart definitief terug naar zijn getroffen kerk die voor een groot deel is leeggeroofd. En hoewel ook veel huizen in Beugen in puin liggen, schrijft Verhoeven: “Het ergste was de verwoesting van de kerk, dit werd nu vooral aangevoeld. Het dorp was ontluisterd door het gemis van zijn oude toren.”
Bernardus Verhoeven komt pas aan het eind van de oorlog naar Beugen, nadat pastoor Hesselmans op 25 april 1944 overleden is aan een hersenbloeding. Verhoeven wordt op 5 mei 1944 benoemd tot pastoor. Op 7 oktober 1944 schrijft hij: “De H. Mis te 7.30 uur was gevorderd tot aan de offerande en een hevig granaatvuur kwam over het dorp. De gelovigen, die geheel de ruimte vulden (ongeveer tachtig personen), vluchtten in paniek naar de kelder en stal. Toen na ongeveer tien minuten de H. Mis door de pastoor werd voortgezet, moest ze wederom onderbroken worden door een tweede regen van granaten.”
Na de mis wordt de pastoor geroepen voor iemand die getroffen is door het oorlogsgeweld, namelijk Peter Mathijs Kleijn, aan de dijk. Met de fiets probeert hij zich door het glas en zand een weg te banen. Niemand waagt zich nog op straat. Eenmaal bij het huisje van Kleijn ziet hij dat het deels in puin ligt en in de huiskamer vindt hij het ‘ontzielde lichaam’. Hij dient het H. Oliesel toe en gaat weer verder.
