Een wanhopige moeder

Maria Borgmans, zelf kind van een ongehuwde moeder, moest juist op die dag als dienstmeisje bij Cornelis Vissers in Wuustwezel voor het eerst haar opwachting maken. Zij was bang dat zij met een kind erbij die betrekking mis zou lopen. In haar wanhoop kwam ze op het onzalige idee zich van het kind te ontdoen. Voor dat doel stopte ze de baby in haar voorschoot en drukte de zuigeling zo hard tegen haar lijf aan dat het kindje onderweg stikte. 

Uit het signalement van Maria blijkt dat ze nogal klein van stuk was. Bron: Gevangenisregister 's-Hertogenbosch.

Adriaan Balemans uit Zundert kwam haar op weg naar Wuustwezel tegen en dacht nog: als daar een kind in ligt, zou het wel eens kunnen overlijden. ’s Avonds kwam Maria bij Cornelis Vissers aan en legde het pakje in een lege sloop in een lege bedstede van de kinderen en daags erna daaronder.  Een week later was zij bij Vissers weg gegaan en had nadien geen contact meer hem opgenomen.

Veldwachter Johannes van Raaij uit Zundert had een vermoeden dat er iets niet pluis was en had haar gevraagd waar haar kindje was gebleven. Uiteindelijk bekende zij dat zij de kleine Cornelia had omgebracht en bracht de diender op 18 mei naar de plaats waar het lijkje was verborgen. De artsen Huismans en Giebers die het lijkje onderzochten, konden niet anders verklaren dan dat het was doodgedrukt. Het kind was overigens ook verhongerd en had in zeer slechte conditie verkeerd.

Het provinciaal hof dat de zaak op 7 augustus behandelde, veroordeelde Maria wegens doodslag tot zes jaar tuchthuis. Aan de verzachtende omstandigheden waar haar advocaat Zinnicq Bergmann om had gevraagd werd dus gevolg gegeven. Zij moest haar straf in de gevangenis voor vrouwen ondergaan, destijds in het kasteel te Woerden ondergebracht. Zij heeft daar niet lang gezeten: zij overleed al enkele maanden later, op 24 januari 1872.