Een zeer markante kapper

Sobere kapperszaak

De knip- en scheerwinkel van Piet was gevestigd in een voormalige slagerij. De inrichting was uiterst sober. Een grote spiegel met daaronder een smalle wandtafel waarop en -onder de kappersattributen zoals een scheerkom met zeep, een scheerkwast die door het vele gebruik een deel van zijn haren had verloren, enkele scharen en kammen, een handtondeuse, enige scheermessen, een stukje aluin, een spuitfles met water en een fles reukwater waarvan de inhoud een beetje was aangelengd met water uit de kraan.

Van de kappersstoel waren de zitting en de rugleuning van bruin leer. Door aan een kop aan de achterkant te draaien kon de zitting worden gekanteld, waardoor elke nieuwe klant een weer frisse kant kreeg om op te zitten. Aan de bovenkant van de rugleuning was een verstelbare hoofdsteun aangebracht. Om deze hoofdsteun zat een rolletje papier met aan de zijkant een knop waarmee na elke scheerbeurt een fris stukje papier over de hoofdsteun kon worden uitgerold. Dat verfrissen van het papier vergat kapper Pietje, waarschijnlijk uit zuinigheid, weleens. Enige harde stoelen van verschillend model langs de wand en een potkachel maakten de inrichting compleet.

Eén model

Pietje was een klein manneke met een houten been die zichzelf het haarknippen had aangeleerd. Een kapperschool had hij niet bezocht. Naast kapper was hij ook schoenmaker en dansleraar geweest. Als kleine middenstander begon Piet vanuit een woonhuis in de Engstraat. Uit overlevering werd verteld dat Piet in de huiskamer dansles gaf. Hij zat daarbij met zijn accordeon op de rand van de bedstee. Later verhuisde Piet met zijn gezin naar een voormalige slagerswinkel en oefende daar tot bijna zijn overlijden het kappersvak uit.

Voor het haar van ons kinderen had Piet maar een model. Kort opgeschoren, een scheiding aan de zijkant en een schuin geknipt lokje op het voorhoofd. Op een gegeven moment weigerde ik mij nog langer door Piet te laten knippen, maar hij mocht mij later wel scheren. Ik werd door Piet 3 keer per week geschoren voor de vriendenprijs van f 1,50 per week. Ondanks dat er regelmatig bloed vloeide, werd ik goed geschoren. Piet verkocht mij een scheermes en poogde mij het scheren met het mes te leren. Dat lukte niet.

De heren kwamen er al niet veel beter af, want als Piet klaar was met knippen zat er boven op het hoofd van de klant nog wel enig haar, maar aan zijkanten bijna niets meer. Door de week was het niet erg druk bij Piet in de salon. Dan was de klant direct aan de beurt. Alleen op zaterdag was dat anders. Dan kwamen o.a. de boeren uit de omringende dorpjes naar de stad om zich te laten knippen of voor de zondag te laten scheren. Dan was het gezellig bij Piet in de zaak, want elke klant bracht wel een nieuwtje over de voorbije week mee.

Geboren verteller

Naast kapper was Piet een geboren verteller. Hij vertelde op verzoek de verhalen die hij in zijn vak had meegemaakt opnieuw. De klanten die al geschoren of geknipt waren bleven nog even plakken om de nieuwtjes en de verhalen van Piet te horen.

Aan Piet werd meningmaal gevraagd hoe hij aan zijn houten been was gekomen. Hij vertelde dan lachend dat hij die door een meubelmaker had laten maken en dat hij zijn houten been elk jaar in de lak moest zetten om houtwurm te voorkomen. Hoe aan zijn handicap was gekomen is, althans voor zover ik weet, een goed bewaard geheim gebleven.

Gewaardeerde buurtgenoten

Dat Pietje en zijn vrouw zeer gewaardeerde buurtgenoten waren, mag blijken uit het grote buurtfeest dat op hun vijftigjarige huwelijksdag (23 april 1953) werd georganiseerd. Het straatje werd versierd en uit het raam van een buurman hing een grote luidspreker waaruit in alle vroegte de Posthoorngalop galmde. Ik,als kleine jongen, mocht namens de kinderbuurt en gekleed in een deftig zwart jacquet, het gouden bruidspaar toespreken.

Er zijn meer - wat geromantiseerde - verhalen over Pietje te vertellen.

Lees alle verhalen