Na de Tweede Wereldoorlog waren er in Noord-Brabant veel grote boerengezinnen. De kinderen uit die gezinnen bereikten de huwbare leeftijd, maar voor het stichten van een gezin is het noodzakelijk om voldoende inkomsten te hebben. En er was voor maar één of twee kinderen uit het gezin de mogelijkheid om het ouderlijk bedrijf voort te zetten.
De overige moesten een andere inkomstenbron zoeken. Met de nodige tegenzin gingen dan ook steeds meer agrarische jongeren in de vijftiger jaren van de vorige eeuw in loondienst werken, bij voorkeur in een bedrijf dat binding had met de land- en tuinbouw.
“Ondernemers” kozen er voor om te emigreren en in het “beloofde” land alsnog een boerenbedrijf te beginnen. Meestal werd gekozen voor Australië, Brazilië, Canada en Nieuw-Zeeland.
Omstreeks 1950 zijn vanuit Den Dungen ook verschillende jongeren en zelfs enkele grote gezinnen geëmigreerd. In november 1949 vertrokken Jos en Mart Broeren-van Alebeek naar Canada. Ze werden door familieleden uitgeleide gedaan, ieder met in hun achterhoofd dat men elkaar nooit meer zou terugzien.
Met de bus werden het echtpaar en familieleden naar Schiphol gebracht. Er werd voor het instappen van het vliegtuig afscheid genomen van het vertrekkende stel. Jos en Mart waren kort daarvoor in Den Dungen getrouwd. Het was op die dag bar winterweer en glad, vandaar dat men de dikke jas had aangetrokken.
Foto 1 is gemaakt in november 1949 op Schiphol voor het vertrek van Jos en Mart naar Canada. Toen de foto gemaakt werd, zat het stel al in het vliegtuig. Men mocht toen nog vlakbij het vliegtuig komen om een foto te maken. Boven v.l.n.r. : Buschauffeur, Frans en Martha van Alebeek-Maas, Wim en Diny Broeren-van den Akker, Mina Broeren-van Gestel, Mien van Alebeek, Bertha (van Marinus) Smits, Thé van Alebeek, Jan van Gestel, Toon van Gestel en Bert Broeren. Onder v.l.n.r. : Diny (van Piet) Smits, Thé Broeren, Marietje Broeren, Clasien (van Puck, zuster) Broeren, Toon van Alebeek, Bert Broeren jr., Jan Broeren, Piet (van Puck, Norbertijn) Broeren, Martien van Lith, Martien en Toon Broeren.
Foto 2 laat de omslag zien waarin de deelnemers later hun eigen foto kregen thuistoegestuurd. Let op de vermelding van Luchthaven Schiphol : “Een prettige herinnering voor later”. Zo zie je maar, bij deze !
"ieder met in hun achterhoofd dat men elkaar nooit meer zou terugzien."
Het lijkt wel een cliff-hanger; nu ben ik erg benieuwd hoe dat is afgelopen?
Henk van Gestel
zei op 23 april 2014 om 17:41
Reactie op Fred Janssen van 15 april.
De beleving van de betrokkenen was toen, dat men, zoals in dit geval, vanaf Schiphol uit elkaar ging met het idee dat men elkaar nooit meer terug zou zien.
Zoals iedereen weet zijn de tijden sinds circa 1950 drastisch veranderd.
Wie ging er toen op vakantie ?
Jaren later gingen familieleden met het vliegtuig naar Canada om elkaar weer te ontmoeten. Ook de emigranten kwamen door de veranderde omstandigheden weer naar Nederland om familie en vrienden op te zoeken.
Voor het thuisfront waren de bezoekers uit Canada stinkend rijk met hun dollars.
Hoe anders was het met onze familieleden die omstreeks 1856 naar Amerika zijn vertrokken. Alleen contact via enkele brieven was toen mogelijk en verder niets.
Toevalligerwijze kwamen de emigranten van circa 1950 afstammelingen van emigranten van 1856 op het spoor. Hieruit zijn innige contacten ontstaan tussen afstammelingen van de emigranten van 1856 met afstammelingen van hun familieleden van weleer hier in Nederland.
Er zijn over en weer veel bezoekjes gebracht, omdat "Nederlandse Amerikamen of Canadezen" erg gehecht zijn aan hun roots.
Het idee van 1856 leefde nog bij de vertrekkers van omstreeks 1950 nog volop.
Mechtilde Meijer
zei op 21 juni 2018 om 21:33
Voor een romanverhaal zoek ik informatie over en van kinderen die in de vijftiger jaren met hun ouders naar Australië geëmigreerd zijn. Dat er veel verhalen bestaan weet ik, maar ze worden zelden opgetekend. Hoe hebben zij de overtocht ervaren, konden ze gemakkelijk wennen, wat zijn ze gaan studeren of gaan doen in hun werkzame leven? Dat soort vragen. Is bij het BHIC bekend of dergelijke verhalen ooit op schrift zijn gesteld?
Marilou Nillesen
bhiczei op 22 juni 2018 om 17:25
Hallo Mechtilde,
In één van de verhalen op onze site kun je hier al wat meer over lezen. Kijk maar eens hier:
en doe een oproep aan mensen om hun verhaal te doen. Ook vanuit Australie wordt onze website goed bezocht ;)
Succes ermee!
Mechtilde Meijer
zei op 22 juni 2018 om 23:14
Dankjewel voor de tips. Een mooi begin van wat ik hoop dat een mooie ontdekkingstocht gaat worden.
Helena
zei op 23 juni 2018 om 00:03
Mechtilde, - heb je de vierdelige serie 'Vaarwel Nederland' destijds op t.v. gezien? Daarin ook een uitzending over emigranten naar Australie. Persoonlijk vond ik juist de uitzending over Australie alsook die van USA niet typerend voor de doorsnee-emigrant. Maar dat is mijn mening... Denk toch wel dat er vele verhalen opgetekend werden en worden, maar mogelijk niet gepubliceerd maar eerder privé gehouden. En de meeste emigranten hielden echt wel schrijvend contact met familie in Nederland ...daarin zzijn ook de vele verhalen neergepend en of tussen de regels door 'neergepend'. Het zal voor ieder, volwasssenen alsook voor de kinderen, een heel persoonlijk verhaal zijn beginnend bij de reden waarom men Nederland (alsook Ned. Indie) achter zich liet in die na-oorlogse jaren.
Mechtilde
zei op 20 oktober 2018 om 10:42
Beste Helena, tot mijn schaamte zie ik dat ik niet gereageerd heb op je opmerking. Die serie heb ik inderdaad gezien en zelfs teruggekeken om aantekeningen te kunnen maken. Ik vond het heel interessant. Ja de briefwisselingen die binnen families plaatsvonden blijven natuurlijk verborgen voor het grote publiek. Best wel jammer eigenlijk want juist daar vind je de echte pure informatie. Ik ga de raad van Marilou Nillesen opvolgen en een nieuw onderwerp aanmaken op dit forum. Dan kan ik ook specifieker aangeven wat voor soort informatie ik graag wil. En wie weet reageren er dan wel van deze briefschrijvers, dat zou geweldig zijn. Dankjewel voor de tip.
Helena
zei op 20 oktober 2018 om 19:16
Mechtilde, - toch leuk dat je nog even reageerde. Wilde je alleen maar wijzen op die serie over emigranten [vrnl. vertrokken in de vijftiger jaren].
De overige moesten een andere inkomstenbron zoeken. Met de nodige tegenzin gingen dan ook steeds meer agrarische jongeren in de vijftiger jaren van de vorige eeuw in loondienst werken, bij voorkeur in een bedrijf dat binding had met de land- en tuinbouw.
Met de bus werden het echtpaar en familieleden naar Schiphol gebracht. Er werd voor het instappen van het vliegtuig afscheid genomen van het vertrekkende stel. Jos en Mart waren kort daarvoor in Den Dungen getrouwd. Het was op die dag bar winterweer en glad, vandaar dat men de dikke jas had aangetrokken. 
