Ruim tien jaar heeft de Boxtelse watertoren leeggestaan. In die periode, van c. 1970 tot 1981, was het een geliefde, maar natuurlijk verboden speelplek voor de jeugd in de buurt.
Aan het woord is Toon van der Struijk, destijds werkzaam bij het gemeentelijk gas- en waterbedrijf. Hij betrok met zijn gezin, kort na de buitengebruikstelling van de watertoren, de houten woning ernaast: “Jan Troeijen kreeg opdracht van Gemeentewerken om de deuropening dicht te metselen, omdat het gemeentebestuur bang was dat er anders ongelukken zouden gebeuren.”
Zoon Gerrie van der Struijk herinnert zich nog goed hoe hij als tiener samen met zijn vriendjes toch binnenkwam. Grinnikend: “Jan was nog niet weg of wij krabden de verse metselvoegen er al uit. Later, toen het gat opnieuw én beter was dichtgemaakt, kropen we aan de achterkant door de openingen waar voorheen gekleurd glas zat. We hadden een touwladder op de betonnen richel liggen die we uitrolden en dan konden we toch binnen.
Via de metalen trappen klommen we naar het waterreservoir. Dat was inderdaad best wel link. Diverse treden waren erg roestig en je moest oppassen dat je er niet doorzakte. Boven in het bassin voetbalden we. Niet omdat dat dat daar nou zo’n geweldige plek voor was, maar het gaf wel een kick. En gálmen dat het deed…”
Dit verhaal is gebaseerd op een artikel van Henk van Weert, “Speurtocht naar herinnering aan ’sigaar’ in Boxtelse skyline” in Brabants Centrum.
Aan het woord is Toon van der Struijk, destijds werkzaam bij het gemeentelijk gas- en waterbedrijf. Hij betrok met zijn gezin, kort na de buitengebruikstelling van de watertoren, de houten woning ernaast: “Jan Troeijen kreeg opdracht van Gemeentewerken om de deuropening dicht te metselen, omdat het gemeentebestuur bang was dat er anders ongelukken zouden gebeuren.”
