In 1918 huwde hij met Theodora (Dora) Wilhelmina Antonia Moonen, geboren te Sint-Oedenrode als dochter van een goudsmid. Jan Hubertus werd na zijn huwelijk drogist, paardenhandelaar, horlogemaker en koopman in goud en zilver. Een gedeelte van zijn pand, dat bekend stond als ‘Hotel De Keizer’, verhuurde hij aan Petrus Johannes Frankefort.
Voor de Tweede Wereldoorlog had hij een manege te Eindhoven, waar hij zijn eigen paarden stalde en tevens die van anderen. In verband met het bezoeken van zijn clientèle, die buiten het dorp woonde, verzocht hij als horlogemaker en handelaar in goud en zilver, vergunning om met zijn tweewielig motorrijwiel gebruik te mogen maken van de rijwielpaden.
De zaak werd in 1950 voortgezet door zoon Lucas. Het was toen een goud- en zilverwinkel, optiek en drogisterij Moonen. Het grote winkel- en hotelpand stond op de hoek Kerkplein-Markt. Jan Hubert Moonen ging verder met handel in paarden.
Zoon Wilhelmus (Wim) werd geboren in 1919. Hij werd later professor, de eerste hoogleraar in urologie. In Nederland was de urologie toen nog een nieuwe richting in de geneeskunde, waar nog geen opleiding voor was. Daarom ging Moonen naar Lyon, Parijs en Boston waar de urologie toen al wel in opkomst was.
In april 1952 werd Moonen benoemd tot uroloog in het Groot Ziekengasthuis in ’s-Hertogenbosch. Daarna volgde in 1965 zijn benoeming tot buitengewoon hoogleraar urologie aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen. Hiermee was hij de eerste hoogleraar urologie in Nederland.
Vanaf dat moment combineerde hij zijn praktijk in ’s-Hertogenbosch met het hoogleraarschap in Nijmegen. Vanaf 1982 werkte hij fulltime in Nijmegen, waar hij in 1986 met emeritaat ging. Een hele generatie urologen leerde werken en denken volgens zijn voorbeeld. Hij leidde de eerste niertransplantaties in Nederland. In binnen- en buitenland genoot hij grote bekendheid.
Professor W. Moonen was iemand die niet op de voorgrond trad. Liever ging hij een persoonlijk gesprek aan met patiënten waarbij hij goed kon luisteren. Dat leidde vaak tot een oplossing. Naast het gewone spreekuur hield hij een speciaal spreekuur voor moeilijke gevallen. Hij nam daarbij de tijd voor zijn patiënten. Hoewel hij natuurlijk niet iedereen kon genezen, leidde de persoonlijke aandacht, humor en het relativeringsvermogen tot opluchting en tevredenheid. Afstandelijkheid- en autoriteitsgevoelens kende Moonen niet, daarom mochten patiënten hem zelfs thuis bellen.
Ter herdenking van Prof. W. Moonen heeft men in 2013 een plaquette onthuld, gelegen voor de H. Martinuskerk, op de plaats waar hij is geboren en eens hotel ‘De Keizer’ stond.
Foto’s: Jo van der Kaaij.
Bronnen: website van het Radboud UMC; website van het Bossche Centrum voor Urologie
