M’n vader Willy de Bie kocht in 1954 voor ’t luttele bedrag van fl.150,- (ter vergelijking: z’n bakkersknecht Toon van Exel verdiende toen fl. 35,- in de week en ’t winkelmeisje Dora van Sinten fl.35,- in de maand, bij alle twee minus kost en evt. inwoning) ’n donkerblauw Fordje via garage Chris van de Berg aan de Molenstraat te Gemert.
Dat had waarschijnlijk te maken met het feit dat z’n zwager Jan van de Ven daar als monteur werkte. De Ford had het kenteken PT-36-73 en het chassisnummer was 453806. Dit toen al oude Fordje met spaakwielen en ’n slinger heeft waarschijnlijk voorheen ook ’n N-nummer gehad. Maar of dat nog te achterhalen is?
We hebben helaas geen foto of andere papieren van dit donkerblauwe Fordje, alleen nog maar de motorrijtuigenbelastingskaart van de vorige eigenaar.
Ik kan me nog herinneren dat m’n vader vertelde dat ’t Fordje vanwege de hoge stand op z’n wielen met spaken makkelijk door plassen en kuilen reed van de slechte, onverharde wegen die hij moest afleggen om de klanten achteraf op ’t boerenland te bereiken. Maar ’t Fordje sloeg nog al ‘ns af en dat was minder plezierig als je ’n steeds groter wordende route met brood en kruideniersartikelen moest afleggen. Zeker in de winter.
Ook was het Fordje qua model zeer inefficiënt. En uiteindelijk werd er ’n andere auto gekocht en stond ’t Fordje ongebruikt langs de garage, zoals ik me nog kan herinneren. Hij werd te koop gezet en je zal er nu vreemd van opkijken, maar mijn vader kon ‘m maar niet verkocht krijgen in die tijd (waarschijnlijk 1957). Uiteindelijk is ie naar verluid aan woonwagenbewoners verkocht. Mijn vader vond ’t niet leuk om ‘m te moeten verkopen, maar met ’n drukke zaak en jong gezin en geen goede ruimte, stond de wagen alleen maar in de weg, dus hij moest wel.
Een kleine anekdote over dit Fordje is er via overlevering nog wel en die luidt als volgt:
M’n vader moest dus tot 1954 met de bakfiets rond. Vervolgens kocht hij goedkoop dat Fordje wat zich overal door de nog veelal onverharde modderige kuilende binnenweggetjes heen trok!
Maar Willie had nog geen rijbewijs. En zo kwam ’t dat ie op ’n dag vanaf de Berkhoek richting Boekel langs de Gemertseweg de Boekelse politie in ’t vizier kreeg. De agent stak z’n hand op om ‘m aan te houden, maar Willie deed net of ie ’t anders begreep en stak z’n hand ook op als ’n groet en reed gewoon door.
Ja daar kwam ie toen goed mee weg. Dat kon nog in die tijd.
Ook was het Fordje qua model zeer inefficiënt. En uiteindelijk werd er ’n andere auto gekocht en stond ’t Fordje ongebruikt langs de garage, zoals ik me nog kan herinneren. Hij werd te koop gezet en je zal er nu vreemd van opkijken, maar mijn vader kon ‘m maar niet verkocht krijgen in die tijd (waarschijnlijk 1957). Uiteindelijk is ie naar verluid aan woonwagenbewoners verkocht. Mijn vader vond ’t niet leuk om ‘m te moeten verkopen, maar met ’n drukke zaak en jong gezin en geen goede ruimte, stond de wagen alleen maar in de weg, dus hij moest wel.
Vervolgens kocht hij goedkoop dat Fordje wat zich overal door de nog veelal onverharde modderige kuilende binnenweggetjes heen trok!
