| Al vroeg gaf hij blijk van een goed ontwikkeld commercieel gevoel. Toen de prijs voor vogeltjes op de markt in Turnhout instortte, overtuigde hij zijn maten uit Tilburg ervan om alle kisten onmiddellijk in te laden en spoorslags naar Antwerpen te rijden. Of het lag aan de slechte wegen of aan het snelle laden, tijdens de rit gingen er meerdere kisten verloren. |
Takelwagen van Difoga in de werkplaats, c. 1940 (collectie West-Brabants Archief, fotonummer SBRF180)
|
"Niet stoppen, doorrijden!" was de kreet van mijn vader, die zich realiseerde dat iedere vertraging het risico inhield dat de prijsval van Turnhout ook bekend zou worden in Antwerpen. Toen zij als eersten in Antwerpen aankwamen, konden zij de resterende kistjes nog voor de volle mep verkopen. Minder gelukkig waren de andere vogeltjeskwekers, die langer in Turnhout waren blijven hangen of misschien die paar verloren kisten onderweg hadden opgepikt. Want toen zij in Antwerpen aankwamen was ook daar de prijs gekelderd.
Techniek heeft mijn vader altijd gefascineerd. Het fenomeen elektriciteit, bracht hem ertoe in de tuin van het ouderlijk huis een uitgebreide verlichtingsinstallatie aan te leggen. Bewondering van de familieleden, maar mijn grootvader liet het werk voor de zekerheid door een vakman beoordelen. Toen die rapporteerde dat mijn grootvader van geluk mocht spreken dat er (nog) geen enorme kortsluiting was ontstaan, kreeg hij de opdracht om de installatie opnieuw aan te leggen, maar wél met als bijzondere voorwaarde dat mijn vader zou meewerken om te leren wat hij een volgende keer anders moest doen.
Toen mijn vader 18 jaar oud was werd hij Ford dealer in Bergen op Zoom. Dat werd Difoga, DIepen FOrd GArage. Zie daarover het verhaal op De auto van m’n opa.
Carrosseriebedrijf Cor de Groot aan de Borgvlietsedreef in Bergen op Zoom. Hier werd in het geheim de Difoga 421 ontwikkeld (collectie West-Brabants Archief, fotonummer BOZ102000713)
|
Mijn vader had uitstekende contacten met Toine Mazairac, wereldkampioen amateursprint in 1929 en net als mijn vader een luchtvaartfanaat. Samen overwogen ze een vliegtuig te bouwen dat door de spierkracht van Toine zou worden aangedreven. En een zelf gebouwd vliegtuig is er gekomen, zij het anderszins.
|
In de oorlogsjaren werd in het grootste geheim de Difoga 421 ontworpen en gebouwd, aangedreven door de V8 Ford motor, die uit de (verborgen) auto van mijn vader was gehaald.
Het zweefvliegen, het “trap”-vliegtuig en de Difoga 421, het vormde de prelude voor de fase van zijn leven waarin zijn visionaire karakter optimaal tot zijn recht kwam. Dankzij de goede en vertrouwde contacten, opgebouwd in de daaraan voorafgaande jaren, realiseerde hij na de oorlog, onder de paraplu van “Frits Diepen Vliegtuigen”, de aankoop van het vliegveld Ypenburg en de oprichting van “Avio Diepen” en “Aero Holland”, de eerste charter company in Nederland. Een belangrijke klantenkring voor Aero Holland was Raptim, een mede op zijn initiatief opgericht reisbureau voor missionarissen.
De grootste uitdaging kwam halverwege de vijftiger jaren, toen hij gevraagd werd als commercieel directeur van Fokker. Een fantastisch product, de F27 Fokker Friendship, stond op stapel; wereldwijd lag een markt open.
|
Met recht werd hij Mister Friendship genoemd, niet alleen vanwege het geweldige verkoopsucces (met nota bene het enige na-oorlogse licentie contract voor de F227 van Fairchild), maar vooral vanwege de aimabele, prettige manier waarop hij zaken wist te doen. Ook in landen waar (zware) politieke druk werd uitgeoefend om alternatieve producten te kopen, bleek hij in staat de kopers te overtuigen.
Hij was er zich ten stelligste van bewust dat Nederland alleen te klein was in een wereld die steeds sneller mondialiseerde. Hij was dan ook een groot voorstander van economische samenwerking over de grenzen. Naast zijn commerciële, technische en administratieve kwaliteiten was daar ook zijn creatieve juridische suggestie voor een fusie over de grenzen met Vereinigte Flugtechnische Werke uit Bremen.
|
Frits Diepen (m.) en financieel directeur H. During (r.).
Foto: Ron Kroon / Anefo. Bron: Nationaal Archief. CC BY 4.0
|
Het is misschien goed dat hij de teloorgang niet heeft hoeven meemaken. Hij stierf onverwacht in 1974, bijna 59 jaar oud. Zijn waarschuwing luidde altijd: wij leven maar zo kort en wij zijn nog zo lang dood. In dat (betrekkelijk) korte leven heeft mijn vader intens geleefd en gewerkt en zijn kwaliteiten en capaciteiten naar beste kunnen en vermogen aangewend.
