De dorpen en gehuchten rondom Oss behoren tegenwoordig allemaal tot het grondgebied van de stad, maar in het verleden was dat wel anders. En dat wilde men ook duidelijk laten zien aan iedereen die langskwam.
De heerlijkheid Dieden behoorde oorspronkelijk tot Gelre en werd pas in 1806 bij Brabant gevoegd. De ambtman van de heerlijkheid Dieden had in zijn gebied de lage en hoge jurisdictie. Hij mocht in criminele processen dus ook lijfstraffen opleggen, en zelfs de doodstraf.
Voor de uitvoering van het doodvonnis was op het grondgebied van Dieden een galg opgericht, op de oude kaart beschreven als het ‘gerigt van Dieden’.
Die galg stond niet zo maar toevallig op de grens tussen Dieden en Deursen, nee, hij was daar met opzet geplaatst, zodat iedereen die het grondgebied van Dieden betrad direct geconfronteerd werd met de aanblik van een ter dood veroordeelde die aan de galg bungelde. Kijk, zei de Heer van Dieden hiermee, dit is het lot van personen die ons recht aan hun laars lappen!
Om te weten op wiens grondgebied men zich bevond, zijn de grenzen tussen de verschillende rechtsgebieden altijd gemarkeerd geweest. Dat kon een natuurlijke grensmarkering zijn, zoals een waterloop of een markante boom, maar bij gebrek daaraan werden grenspalen geplaatst. De meeste grenspalen zijn in de loop der jaren uit het landschap verdwenen, maar soms komt men nog zo’n oude, vaak wat weggezakte, paal tegen.
Op de grens tussen Deursen en Dieden is enkele jaren geleden een negentiende-eeuwse, hardstenen grenspaal weer in ere hersteld. Aan de ene kant staat er “Deursen” op gebeiteld en aan de andere kant “Dieden”. De paal heeft een mooi plekje gekregen aan de Galgenstraat, niet ver van de Diedense galg.
Zoals je in vroegere tijden de galg niet kon missen, zo is tegenwoordig deze plek een markant punt dat al van verre wordt gemarkeerd door een eigentijdse telecommunicatietoren.
W. Janssen Steenberg
zei op 14 december 2017 om 22:56
Goedenavond, Ik ben namens de Heemkundekring "Megen, Haren en Macharen" bezig om een aardige kaart, Schetskaart van Megen en omgeving uit 1847, toegankelijk te maken voor de lezers van de Zendgraaf, het lijfblad van de Kring. In dat verband doe ik een beroep op uw hulp. Op deze kaart staat op de plaats waar de Diedense galg heeft gestaan heegrigt of leegrigt genoteerd. Ik ben niet genoeg thuis in het dialect van Dieden en dus heb ik een probleem en ik heb zo het vermoeden dat u dat voor mij kunt oplossen. Mijn vraag luidt simpelweg: hoe moet ik dat bijschrift lezen? Gaat het om een dialectvariant van laag recht of van hoogrecht? Gezien het feit dat er een galg op de kaart staat, ben ik geneigd aan hoog gerecht te denken, maar taalkundig lijkt me de ee dan merkwaardig. Of zit ik op een verkeerd spoor? Het zou hartstikke fijn zijn als u uitsluitsel zou kunnen geven. Zéér bedankt vast. Drs. W. Janssen Steenberg, Torenstraat 11 5366 BJ Megen
Lisette Kuijper
bhiczei op 15 december 2017 om 15:55
Bedankt voor je interessante vraag! Ik zou het antwoord zo ook niet weten, maar wellicht zou één van mijn collega's je kunnen helpen. Je kunt je vraag het beste even sturen naar info@bhic.nl.
Overigens zal ik je e-mailadres in het bericht hierboven even verwijderen (om te voorkomen dat je misschien ongewenste mailtjes ontvangt). Je kunt trouwens je vraag ook altijd op ons forum stellen. Wie weet kunnen andere bezoekers van onze website je het antwoord vertellen. Dit is de link naar het forum: http://www.bhic.nl/onderzoeken/forum
De heerlijkheid Dieden behoorde oorspronkelijk tot Gelre en werd pas in 1806 bij Brabant gevoegd. De ambtman van de heerlijkheid Dieden had in zijn gebied de lage en hoge jurisdictie. Hij mocht in criminele processen dus ook lijfstraffen opleggen, en zelfs de doodstraf. 
Om te weten op wiens grondgebied men zich bevond, zijn de grenzen tussen de verschillende rechtsgebieden altijd gemarkeerd geweest. Dat kon een natuurlijke grensmarkering zijn, zoals een waterloop of een markante boom, maar bij gebrek daaraan werden grenspalen geplaatst. De meeste grenspalen zijn in de loop der jaren uit het landschap verdwenen, maar soms komt men nog zo’n oude, vaak wat weggezakte, paal tegen. 
Zoals je in vroegere tijden de galg niet kon missen, zo is tegenwoordig deze plek een markant punt dat al van verre wordt gemarkeerd door een eigentijdse telecommunicatietoren.
