Die eigenaar, Peter Klefas, kraste in 1785 zijn naam in een van de balken samen met het molenaarsteken, de zogenaamde “viertaktsrijn”. Volgens de laatste eigenaar, de heer Verbeek, was deze Peter Klefas van Duitse afkomst. Maar volgens onderzoekster Jeanne (zie reactie hieronder) kwam Klefas uit Nederweert.
In 1830 ging de molen in eigendom over op de familie Van Boerdonk, die in 1867 nog een tweede molen bouwde in Boekel op de Gemertseweg, de latere molen Van de Bosch. Deze molen werd in 1845 verplaatst naar de huidige molenberg aan de kerkstraat.
Naast deze twee molens was er in die tijd ook nog een watermolen in Erp, waardoor de boeren in de gelegenheid waren om hun koren in Erp te laten malen, ook als er geen wind was (er bestond een zeer streng ‘windrecht’ voor molenaars).
In 1868 kwam de standerdmolen in handen van de molenaar N.P. Coppens, die zijn woning precies tussen de molen en de kerk had (waar later de dames Van Kessel kwamen te wonen). Zoon Willem Coppens verkocht de molen in 1919 aan Willem Verbeek.
Gedurende zijn bestaan heeft de molen vele aanvallen van de natuur, maar ook van oorlogsgeweld moeten doorstaan. In 1901 rukte een windhoos de kap van de molen, waardoor een ingrijpende restauratie noodzakelijk werd. Tijdens een beschieting in de oorlogsdagen van september 1944 liep de molen wederom schade op. De as moest worden verwijderd en twee buitenwieken moesten van een nieuw hekwerk worden voorzien.
Hoe het herstellen van de oorlogsschade in zijn werk ging toont de foto hiernaast. "We zien hier hoe de nieuwe gietijzeren as, die de houten hier gaat vervangen, naar binnen gaat. De as-kop is hier al overgezet. Het gewicht is ongeveer 1800 kg. gietijzer. Er waren geen kranen. De roeden (=wieken) zijn overeind gezet als hijswerktuigen. Om de roeden uit de as-kop te laten zakken moeten alle uitstekende delen, zoals het hekwerk, verwijderd worden," aldus molenaar Frank de Jong.
Deze standerdmolen blijkt een van de 46 nog bestaande molens van dit oudste type molen van West-Europa in Nederland te zijn. Het gehele molenhuis met wiekenkruis is draaibaar op en om een standerd en spil (dit is een oude eiken balk van ongeveer 8 meter hoog en 80 cm. doorsnee) en kan aldus op de wind afgesteld worden.
Tegenover het voordeel van kosteloze drijfkracht constateerde Molenaar Verbeek het grote nadeel van het aangewezen zijn op de wind. Het ontbreken hiervan als de behoefte voor bemaling groot is, gaf aanleiding tot de bouw van een elektrisch gemaal, waardoor de molen uiteraard voor Molenaar Verbeek van minder waarde was geworden.
Toen de eigenaar begon met sloopwerkzaamheden aan de molen, ging er een algemeen protest op van de zijde van de Kerkstraatbewoners. Het gemeentebestuur kocht toen de molen bij raadsbesluit van 11 maart 1959 aan en met deze koop werd een kostbaar stuk dorpsgezicht van Boekel behouden. Want deze molen is zo karakteristiek voor het vertrouwde straatbeeld in de dorpskern van Boekel, dat de verdwijning hiervan het gehele dorpsbeeld zou schaden.
Geheel de bevolking van Boekel had waardering voor dit loffelijk streven van de gemeenteraad om de molen als versiering van de Boekelse dorpskern te behouden. Dat de molen inderdaad zeer oud is, kan tevens nog worden afgeleid uit de muurtjes waarop de molen steunt, de zogenaamde teerlingen. Hiervan zijn er vier: twee hogere en twee lagere. Die zijn gemaakt van zogenaamde zonnebakstenen. Op iedere teerlingen liggen twee of drie eiken balken, die zonneblokken worden genoemd.
[De tekst is op verzoek van de auteur aangepast op 17 en 19 mei 2016 en op 16 november 2017. Redactie]
