Groeten uit...

De foto van het café van de familie Kersten herkende ik onmiddellijk. Wij woonden vlakbij in het dorp. Mijn vader was er smid en elektriciën. We hadden ook een taxibedrijf, om de eenvoudige reden dat wij als eerste een auto hadden. Een Ford; daarmee werd ook rijles gegeven. Mijn vader was heel ondernemend. Hij leerde in Den Bosch over het aanleggen van elektriciteit en ging dat vervolgens hier aanleggen.

We wisten van aanpakken. Als zondags mijn broers vrij krijgen, mocht ik banden maken. Of dingen solderen en stekkers aanzetten. Daarna kreeg ik een baan in het postkantoor. Als vervangster in Grave en als ik daar niet nodig was, dan verving ik in heel Gelderland. Dan moest je al snel om 5 uur op, met de fiets naar Grave, met de bus naar Nijmegen en dan met de trein verder. Daar dacht je niet over na; dat deed je gewoon.

Terug naar het café. Het was wat stijf, zou je nu vinden, maar dat was toen heel gewoon. Het was niet alleen een café, er werd ook toneel gespeeld. Dan moest je door de slaapkamer van de familie naar het toneel. Dat was de tijd dat jongens en meisjes nog apart in de zaal zaten. Ik heb er zelf ook toneel gespeeld. Een ernstige rol want anders lachte ik teveel. In de oorlog heb ik samen met een vriendin nog een lied in elkaar gedraaid en ons verkleed met crêpepapier. Dan traden we daar op als de Hawaï-meisjes.

De familie Kersten hadden luxepaarden met een mooi karretje. Soms mochten wij mee, samen met de meid, met het paard naar de Maas. Dat was echt groot feest. Achterom bij de familie was een klein huiskamerwinkeltje met kruidenierswaren. Later kwam er een grote winkel bij. Sjef Kersten had een goede bakkerij, met winkel erbij. Het was een mooie tijd maar wel van hard werken. Ik probeer zoveel mogelijk bepaalde waardes van vroeger vast te houden en dan toch mee te gaan met de tijd.

Beste Annie van der Zanden, heel hartelijk dank voor uw bijdrage. We bekijken de foto van het café nu met hele andere ogen!
Het zal voor u geen probleem zijn om mee te gaan met uw tijd. Voor een meisje uit 1931 was u al behoorlijk geemancipeerd in uw jonge jaren. Solderen en stekkers aanzetten, dat zie ik meisjes anno 2011 - tachtig jaar later - nog niet allemaal doen...
Hebt u overigens nog de tekst van het liedje, dat u als Hawai-meisje opvoerde?
Volgens mij kunt u ook nog heel wat vertellen over uw loopbaan bij de PTT!

Ik ben geboren in 1955 en kan me herinneren dat ik in het begin van de lagere schooltijd een noodslachting daar gezien heb.
Van een paard en dat maakte heel veel indruk.
Volgens mij was er achter het café een ruimte voor.

@M.v.d.Laarschot-Stevens: Tjee, ik kan me goed voorstellen dat de noodslachtig van een paard de nodige indruk maakt. Heb je ook leuke(re) herinneringen aan die plek?

Om terug te komen op het liedje van de Hawaimeisjes: dat was voor mij een mooie melodie waar ik zelf een tweede stem voor had gemaakt. Ik kende helemaal geen noten maar deed dat met m’n gehoor. Samen met mijn vriendin Annie Bardoel zong ik: Tuan dan nonja, sinjo sinjo dan nonnie Kamie soeda brentie bessok main laie Tuan dan nonja, sinjo dan nonnie, kami ieni Soeda brentie, toean den nonja, sinjo dan Nonnie bessok main laie Wat ’t betekende, wisten we niet. Ik heb het maar zo opgeschreven zoals wij het zongen. Vervolgens maakten we samen een dansje met onze kleding van crepepapier en een mooie hoed een grote roos aan de rand. Dan zongen we het liedje nog een keer en tenslotte maakten wij een buiging en klapten de mensen. Zo maakten wij vroeger van niets íets. De foto's hieronder laten het zien. Ze zijn gemaakt in 1952, ik ben dan 21 jaar.

Op de linkeransicht zien we op de achtergrond prominent de kerk Johannes de Doper (gebouwd tussen 1875 en 1880) met daarnaast de schuur van de pastorie en de woning met huidig adres Julianaplein 3. Dit betekent dat de ansicht van ná 1905 is, want toen werd dit huis gebouwd door Johanna Maria en Martinus Theodorus (bijgenaamd “Treur”) Poos. Broer en zus Poos (beiden ongehuwd) bewoonden het huis tot na hun overlijden in 1946, resp. 1944. Het huis werd geschonken aan de kerk.

Links zie we de oude school met geheel links daaraan vast de onderwijzerswoning annex gemeentehuis. Goed zichtbaar is dat de school 8 hoge ramen had met in het midden daartussen de entree. Hieruit kan worden afgeleid dat deze foto van vóór 1923 is toen de school aan de achterzijde werd uitgebreid en de entree werd verplaatst naar de achtergevel (tegenover de pastorie). De onderwijzerswoning deed als zodanig dienst totdat Meester Jan Gloudemans (hoofdonderwijzer 1910-1930) vertrok en de woning werd betrokken door gemeentesecretaris Jan Walboomers en zijn gezin. Begin jaren vijftig werd de huidige basisschool gebouwd en werd de oude school omgevormd tot gemeenschapshuis. Na het het overlijden van Jan Walboomers in 1968 kwam het huis leeg te staan. In 1972 werd het nieuwe gemeenschapshuis De Viersprong geopend, waarna de voormalige school met woning werd gesloopt.

Rechts zien we de boerderij en café van Christ Kersten (t.p.v. huidig Dorpsservicepunt op het Julianaplein). Hij werd op 22 februari 1865 als Joseph Christian Kersten geboren te Zyfflich, net over de grens bij Leuth. Zijn vader Johann Wilhelm Kersten kwam ook van Zyfflich, maar moeder Gertruda Pekel kwam van Lent. Het gezin Kersten-Pekel (vader, moeder, 1 zoon en 3 dochters) vestigde zich januari 1884 in Gassel en huurde daar aanvankelijk het huis Hogenakker 8 van Gijsbertus Willems.

Ca. 1891 kochten zij van de erfgenamen van gemeente-ontvanger Jan Poels deze boerderij annex café en winkel. In februari 1896 werd naast het café de schietbaan van de toen juist opgerichte handboogschutterij “De Eendracht” geopend. Ten tijde van deze ansicht was het café van Christ Kersten “in goed gezelschap” van de de café’s van Jan Willems (aan de overkant van de straat aan de zijde van de Dorpstraat, later bekend als het café van Jan Van Boekel, resp. Marius van Boekel), alsmede het café van (mijn overgrootvader) Grad Strik (aan de overkant van de straat aan de zijde van de Schaarweg).

In de oorlogsjaren werd de boerderij met café overgenomen door zoon Gerrit Kersten. In 1969 werd het pand gesloopt nadat het door de gemeente “uit verkeerstechnisch oogpunt” was aangekocht “omdat het te dicht op de hoek van de weg stond”. Op 22 november 2010 later werd op nagenoeg dezelfde plek het Dorpsservicepunt Ût Turp geopend, gebouwd op nagenoeg dezelfde plek als die van de voormalige boerderij en café. Architect en oud-Gasselnaar Thieu Bulkens hanteerde de vormen daarvan als basis voor het nieuwe gebouw.

Christ Kersten was eerst getrouwd met Christina Elisabeth van Casteren en na diens overlijden in 1904, met Francina Wilhelmina Wouters. Christ was o.a. de vader van bakker/kruidenier Sjef Kersten en de al genoemde Gerrit Kersten (beiden uit het 2e huwelijk). Hij overleed op 16 juni 1942 te Cuijk waarnaar hij ruim een maand eerder was verhuisd.

Bedankt voor je mooie reactie, Theo. Dat is een verhaal op zich! Daarom heb ik het ook als aparte bijdrage op onze site gezet. Die vind je hier:

http://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/ansichtkaart-komt-tot-leven

Hoi Marilou,
Bedankt voor het omzetten van mijn reactie naar een zelfstandig verhaal. Zo zullen wellicht meer mensen het verhaal vinden. Zo is ook meteen die vervelende smalle tekstkolom ondervangen die bij het inzenden is ontstaan. Soms doet jullie site een beetje gek :) .

Graag gedaan hoor Theo, en ja, da's inderdaad een rare kolom. Ik krijg het ook in het systeem niet aangepast maar ik ga nog te rade bij een collega die daar meer verstand van heeft...

Wat leuk ik zit met mijn 96 jarige moeder verhalen op te halen van wat ze heeft meegemaakt in de oorlog. En zij is als 18 jarig meisje vanuit Rotterdam tijdens de oorlog geëvacueerd vanuit Rotterdam naar Gassel en heeft bij Sjef Kersten in de bakkerij gewerkt, voor de kinderen gezorgd etc. Door de spoorwegstaking kon zij voorlopig niet terug naar Rotterdam en heeft toch een behoorlijke aantal maanden in Gassel bij de fam. Kersten gewerkt voor kost en inwoning. Helaas kwam daar een einde aan doordat zij een ongeluk kreeg en met haar hand tussen de messen van de deegmolen kwam. Zij heeft ondanks het vervelende ongeluk een hele fijne tijd gehad in Gassel. Zij herkende ook het cafe en de kerk op de ansichtkaart. Kan iemand zich nog Mien Hegge uit Overschie Rotterdam herinneren? Of weet iemand nog hoe het verder is verlopen met Sjef zijn vrouw en kinderen?

Wat leuk Susan, dat je moeder zich nog zoveel weet te herinneren van haar tijd in Gassel. Wat jammer, trouwens van het ongeluk. Is het wel weer helemaal goed gekomen daarna? En ik hoop dat andere gebruikers van onze website (bewoners of oud-bewoners van Gassel) je wat kunnen vertellen over de personen die je noemt.

Hallo Marilou ik reageer wel erg laat het is al 2020 het jaar van het virus.
Gassel daar ging ik op vakantie ik was denk ik 11 of 12 jaar ik ben geboren in 1954
Mijn tante trouwde met Jan Jaspers en die woonde in Gassel. Wij kwamen uit Almelo.
Ik kan me de kerk en het café redelijk goed herinneren. En was er ook geen kruideniers winkel van de familie Kerstens?
Ik kan me ook herinneren dat we gingen zwemmen in een zwembad van het blinden instituut dat was gelegen in een bos dichtbij Gassel.
Heel leuk dit artikel gevonden te hebben.
Groetjes
Wij kwamen uit

Hallo José, dat maakt helemaal niet uit hoor. Leuk dat je alsnog je herinneringen deelt.

Weet je nog of jullie ook moeite hadden met het dialect? Of viel dat allemaal wel mee? Of dat je andere dingen at dan dat je thuis gewend was?

Bij ons in de huiskamer staat de juckbox van café kersten. Leuk detail op de jukebox de ansichtkaart uit 1907 met daarop het café en de dorpskerk.

Oh, wat enorm leuk Robin! Bedankt voor het insturen van de foto, wat is ie prachtig!