In de tijd dat er nog amper een radio was in ons dorp en men van televisie nog nooit gehoord had, kuierden de mensen voor de gezelligheid na het avondeten nogal eens naar de buren om een praatje te maken en de laatste nieuwtjes te horen.
De grote favoriet van mijn vader, die bij de molen woonde, was buurman Hubert de Schoenmaker in de Molenstraat in Beers. Hubert kon de prachtigste verhalen vertellen; bij hem was het altijd een zoete inval en iedereen was er welkom.In de zomerdag ging men daar eenvoudig door de voordeur naar binnen, pakte er een keukenstoel en nam dan buiten plaats bij de anderen tegen de voorgevel van het huis.
Buurman Haske de Smid behoorde ook tot de vaste kern en Haske stond erom bekend dat hij altijd in was voor een grap. Op een avond kwam Haske in de schemering aangewandeld. Hubert zei: ‘O, doar kumpt De Smid an, teminste ik geleuf wel det-ie ut is.’ ‘Jaja, dè is-ie,’ zei de rest, ’ut is wel hôst donker, mar wej zien um ôk.’
Haske liep het paadje af naar de voordeur, zei vriendelijk ‘goeienaovend minse’, en ging naar binnen om een stoel te pakken. Maar Haske kwam dit keer niet met zijn stoel naar buiten. Hij maakte pontificaal de voordeur dicht, deed het slot erop en stak de petroleumlamp aan. Iedereen keek stom van verbazing naar binnen wat er nou toch gaande was.
Onverstoorbaar pakte Haske de koekenpan, deed er boter in, sneed wat brood en ging op zijn dooie gemak aan het fornuis eieren staan bakken. Vervolgens ging hij zonder op of om te zien aan de keukentafel alles tot de laatste kruimel lekker op zitten eten, terwijl de hele buurt sprakeloos en Hubert machteloos toekeek.
Het verhaal gaat dat hij nadien toch wel een paar weekjes niet in de buurt van Hubert gesignaleerd is…
Lisette Kuijper
bhiczei op 31 augustus 2016 om 13:47
Bedankt voor je opmerkelijke verhaal, Mariette! Jammer dat we de verhalen van Hubert zelf niet meer kunnen beluisteren; het zullen zeker mooie en gezellige avonden zijn geweest. Het bijzondere bezoek van Haske heeft in Beers vast veel stof doen opwaaien. Leuk om te lezen!
Mariette van Riet
zei op 8 september 2016 om 21:47
De foto is het hofpaadje naar het molenhuis waar mijn vader woonde.
Van het huis van Hubert heb ik helaas geen foto...
iemand anders misschien?
Ton van Riet, Gemert
zei op 30 oktober 2018 om 15:17
Bij het lezen van het verhaal van mijn zus Mariette van Riet, herinnerde ik mij
een verhaal dat mijn vader ooit vertelde over Hubert de Schoenmaker.
Op zekere dag kwam de postbode langs bij Hubert en vroeg terloopt of Hubert
beschikte over briefjes van 10 gulden. Die moest hij inspecteren, beweerde hij.
Dat hoefde niet direkt, maar morgen kwam hij weer langs en dan moest Hubert
ze bij de hand hebben. De volgende dag zat Hubert nieuwsgierig te wachten.
De postbode nam enkele briefjes in ontvangst, liep ermee naar buiten, hield ze
een voor een tegen het licht, kwam weer terug binnen en zei: Nou ik hoef ze niet mee te nemen, het mutsje van het Zeeuwse meisje is nog niet vuil. Ze hoeven niet gewassen te worden. (De biljetten werden "Zeeuws Meisje"
genoemd, er stond nml. een meisje met een grote kanten kap op.)
De practical-joker-postbode zat al op zijn fiets, toen Hubert hem met
terplekke verzonnen nieuwe scheldwoorden nariep, zoals "ROTPOST" etc.
Ton van Riet, Gemert
zei op 30 oktober 2018 om 15:23
Nagekomen herinnering.
Het huis van Hubert staat in het onvolprezen boek van Kees Wijnhoven.,
met een schat aan andere gegevens over Beers.
Mariette
zei op 30 oktober 2018 om 16:48
Wat leuk Ton dat je dit verhaal hier verteld! Ik ken het nog wel maar wist niet precies hoe het liep. Het einde wist ik wèl... en als ik me goed herinner zei hij ook nog "aawoer"
De grote favoriet van mijn vader, die bij de molen woonde, was buurman Hubert de Schoenmaker in de Molenstraat in Beers. Hubert kon de prachtigste verhalen vertellen; bij hem was het altijd een zoete inval en iedereen was er welkom.In de zomerdag ging men daar eenvoudig door de voordeur naar binnen, pakte er een keukenstoel en nam dan buiten plaats bij de anderen tegen de voorgevel van het huis.
