Het overlijden van een kind is één van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Hier zomaar een overlijden van een kindje precies honderd jaar geleden. Hoe schrijnend moet dit voor de ouders zijn geweest, die daarvoor al zes kinderen aan de dood moesten afstaan.
Als wees geen gemakkelijke start
Op 7 februari 1896 hadden de ouders Wilhelmus Althuizen (1870) en Petronella Peters (1874) uit Boekel elkaar op het gemeentehuis het ja-woord gegeven. Toen Nellie, die in Gemert dienstmeid was, met haar boer Willem trouwde had zij al geen ouders en grootouders meer.
Als 21 jarige – in die tijd minderjarig – had zij de toestemming van haar voogden om te mogen trouwen. Haar vader zal zij amper gekend hebben, die overleed toen zij 3 jaar was. Haar moeder overleed toen zij een meisje van 11 ½ jaar was.
Moeder van 15 kinderen
Uit het huwelijk van vader Willem en moeder Nellie werden 15 kinderen geboren, waarvan er zeven kinderen op heel jonge leeftijd overleden.
1e kind Ludovicus, geboren 8 januari 1897 overleed op 8 januari 1897
2e kind Aloysius, geboren 5 februari 1898
3e kind Hendrikus, geboren 16 April 1899
4e kind Adrianus, geboren 21 december 1900
5e kind Johanna, geboren 5 januari 1902, overleden 26 mei 1903
6e kind Johanna Hendrika, geboren 13 februari 1903, overleden 22 februari 1904
7e kind Hendricus, geboren 26 juni 1904
8e kind Antonius, geboren 11 juli 1905, overleden 13 april 1906
9e kind Johanna, geboren 3 februari 1907
10e kind Antonius, geboren 2 februari 1908, overleden 18 september 1908
11e kind Antonius, geboren 20 juli 1909, overleden 6 april 1911
12e kind Petronella, geboren 15-2-1912
13e kind Antonia, geboren 28-11-1914, overleden 12 december 1915
14e kind Martinus, geboren 29-12-1915
15e kind Dora, geboren 21 juli 1917
Op 29-12-1933 overleed haar echtgenoot op 63?-jarige leeftijd en op 22-1-1944 overleed zij zelf op 69?-jarige leeftijd.
Weduwe
Tegen oudjaar 1933 overleed haar Willem op 63-jarige leeftijd na een huwelijk van ruim 37 jaar. Zelf overleed deze moeder van dit grote gezin tijdens de tweede wereldoorlog op 22-1-1944.
De bevrijding mocht zij niet meer meemaken..
Goede tijden, slechte tijden
Zij was beslist in haar tijd niet de enige moeder die zo’n zwaar lot in het leven droeg. Na het overlijden van haar 1-jarige dochtertje op 12 december 1915, beviel ze veertien dagen later al weer al weer van een kindje.. Zo toepasselijk is dit gedichtje van Guido Gezelle
God gaf het ons, God nam het ons, Gods name zij geprezen; ‘t was wel bij ons, ‘t ging weg van ons, ‘t was beter in de Hemel; daar blijft het ons, daar wacht het ons, daar zien wij ‘t eenmaal weder!
de datum in ondertaand stuk is deze corrct?
Zij was beslist in haar tijd niet de enige moeder die zo’n zwaar lot in het leven droeg. Na het overlijden van haar 1-jarige dochtertje op 12 december 2015, beviel ze veertien dagen later al weer al weer van een kindje.. Zo toepasselijk is dit gedichtje van Guido Gezelle
God gaf het ons,
God nam het ons,
Gods name zij geprezen;
‘t was wel bij ons,
‘t ging weg van ons,
‘t was beter in de Hemel;
daar blijft het ons,
daar wacht het ons,
daar zien wij ‘t eenmaal weder!
Annemarie van Geloven
bhiczei op 12 december 2015 om 13:27
De datum 2015 moet inderdaad 1915 zijn. Typefoutje. We zullen het aanpassen!
Henk Beijers
zei op 12 december 2015 om 16:28
Ik weet nog hoe mijn moeder als vroedvrouw [in Tilburg bekend als 'Juffrouw Severijnen'] volkomen 'van slag was' als ze werd geconfronteerd met een doodgeboren kindje of dat het bij zo'n bevalling faliekant mis kon gaan. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe zij dan als verloskundige zo'n ouderpaar getroost moet hebben. Dat is nl. de ethische kant van dat prachtige beroep [roeping] Die finesses heeft ze me nooit verteld maar ik heb er ook eerlijk gezegd nooit expliciet naar gevraagd. Naarmate je zelf ouder wordt begin je die zaken beter te beseffen en denk ik soms....had ik ze dit en dat maar eens gevraagd, wat was haar drijfveer, hoe serieus ging ze te werk e.d. . Overigens.....mijn moeder was nogal heel consequent in de beleving van haar 'beroepsgeheim'.
Margot America
bhiczei op 12 december 2015 om 18:31
Hartelijk dank Hans, we hebben de datum aangepast. Prachtig, maar zwaar beroep had je moeder Henk!
Toos Baetsen
zei op 16 december 2015 om 11:39
In mijn familie komt iets dergelijks voor.... de overgrootmoeder van mijn vader trouwde in 1859 in Nederweert op 22 jarige leeftijd. Zij stierf toen ze 35 jaar was in het kraambed: bij de geboorte van haar 9e kind!! Van die kinderen waren er ook al 3 vóór het 1e levensjaar overleden en ook de laatste heeft de geboorte niet overleefd.... Vader is overleden toen hij 63 was. Hij is nooit hertrouwd.....
Annemarie van Geloven
bhiczei op 17 december 2015 om 16:33
Wat een aangrijpend verhaal ook.. dank voor uw reactie! En een man die in die tijd met 5 kinderen als weduwnaar achterbleef, had het extra moeilijk. Hebt u daar in de familie ook verhalen over gehoord? Soms nam het oudste meisje de taken van moeder over of een oma of ongetrouwde (schoon)zuster maar soms ook werden de kinderen uitbesteed.
Annemarie van Geloven
bhiczei op 24 november 2017 om 13:15
Vandaag werd ik verrast door een bezoek van een kleindochter van Nellie, dochter van het 15e en jongste kind Dora uit 1917.
Zij vertelde me dat zij vernoemd is naar haar oma Nellie, met wie zij zich - ook al heeft zij haar nooit gekend - erg verbonden voelt. Veel flarden van verhalen van vroeger vielen op hun plek.
Ze kwam mij namens haar 'grutje, de grote kleine Nelleke uit Boekel' een heel lief boeketje bloemen brengen. Zo fijn vond ze het dat het BHIC aandacht aan haar dappere oma had besteed. Ik kon haar verder nog meer informatie geven aan de hand van de bevolkingsregisters.
Wat een prachtig beroep hebben wij toch, als je mensen zo blij kunt maken!
Op 7 februari 1896 hadden de ouders Wilhelmus Althuizen (1870) en Petronella Peters (1874) uit Boekel elkaar op het gemeentehuis het ja-woord gegeven. Toen Nellie, die in Gemert dienstmeid was, met haar boer Willem trouwde had zij al geen ouders en grootouders meer.
