Deze wat hoger gelegen boerderij valt meteen op wanneer je van de Gestelseweg Esch binnen rijdt. Het pand is gelegen op de driesprong waar Dorpsstraat, Postelstraat en Runsdijk samenkomen. Voor het huis staat een oude linde.
Postelstraat 76, Foto: F. v.d. Langenberg
De kortgevelboerderij met dwarsdeel heeft een wolfdak dat gedekt is met riet en pannen. In de voorgevel bevinden zich drie vensters met luiken, waaronder twee zesruitsramen en een kleiner schuifraam, bestaande uit vijftien ruiten. Momenteel bevindt zich op het erf nog maar één schuur, een dwarsdeelschuur. In 1922 stonden er nog twéé schuren en een bakhuis. In 1971 werd de grote langsdeelschuur gesloopt in verband met de bouw van een nieuwe woning aan de Postelstraat.
De oude dwarsdeelschuur is gedekt met riet en heeft een schilddak. Deze oude dwarsdeelschuur, annex paardenstal, is onlangs in authentieke staat teruggebracht door de familie Gaugler. De oude varkensdeurtjes zijn hersteld, de rietenkap is vernieuwd en de oude gebinten zijn herstelt met originele gebinten uit een schuur uit Liempde.
Huisnummers en straatnamen van dit pand zijn regelmatig veranderd. In 1834 gebruikt men de naam Weiakkers, in 1890 Heikant dan Dorpsstraat en pas veel later Postelstraat.
Foto: F. v.d. Langenberg
Eerst bekende eigenaar:
Melchior Jan Donckers
Vermoedelijk behoorde deze karakteristieke boerderij in de 17de eeuw tot het goed De Esselair of De Spanckert en later tot de goederen van Baerschot. Uitvoerig archiefonderzoek zal zeker meer gegevens aan het licht brengen over de historie van deze markante boerderij. De eerst bekende eigenaar in 1611 is Melchior Jan Donckers. Deze zou de Spankerthoeve gekocht hebben van erfgenamen van Jan de Bitter. In 1661 is de boerderij in het bezit van Elias Donckers. Frederik Hendrik Sweerts de Landas, de eigenaar van Baerschot, bezit het pand in 1715.
Van 1726 tot 1746 is de boerderij in handen van kapitein Johan Sayer. Generaal Samuel Chambrier volgt hem op en blijft eigenaar tot 1781. De gravin van Limburg-Stirum mag zich in 1786 de eigenaresse van dit pand noemen dat tot 1801 in het bezit van deze familie blijft. Dan zien we dat Pero Verouden de hoeve overneemt.
In handen van Peijnenburg
Wanneer in 1834 de boerderij in handen is van Johannes Peijnenburg en zijn erven wordt het pand grondig opgeknapt. In 1890 is de wettige eigenaresse Johanna Maria Pijnenburg en later in 1900 wethouder Hendrikus Cornelis Pijnenburg. Hij verkoopt de boerderij aan Johannes Josephus van Abeelen. In 1922 wordt het pand weer verkocht.
Er zijn dan verschillende eigenaars: Wilhelmus Johannes Bayens voor de helft en Adriana Maria Bayens en Gerarda weduwe Vermeulen voor de andere helft. Jan van Wanrooy koopt de boerderij in 1927. Het bakhuis is dan afgebroken. Op het erf van elf aren en zestig centiaren staan een huis en twee schuren. Zijn zoon Kees (Cornelis Eleonardus) van Wanrooy neemt de boerderij in 1958 over en in 1966-1967 wordt het perceel samengevoegd met andere percelen. Kees verkoopt zijn boerderij in 1968 aan de gemeente Esch.
In 1971 koopt Johannes Mommers het pand, dat toe is aan een grondige opknapbeurt. Ir. J. F. A.M. Mommers was Rijksbijenteeltconsulent voor het zuidelijk gedeelte van Nederland. In 1973 ging hij met pensioen. Een gevelsteen, met de afbeelding van bijen, aangebracht in de zijgevel van het pand, symboliseert zijn grote liefde voor deze dieren. Na zijn overlijden wordt de boerderij in 2004 gekocht door B. Vervoort. Deze op zijn beurt verkoopt in december 2008 dit pand aan de familie Gaugler. Opnieuw wordt de boerderij grondig gerestaureerd en tot op heden bewonen zij de eeuwenoude boerderij.
Bronnen:
Archivaris A. Fasel, Staat van oude huizen in de gemeente Esch. 1968.
Monumenten van Haaren Helvoirt Esch Biezenmortel, 2002
Archief N. v.d. Langenberg – Scheepers
Bijgewerkt door N. v.d. Langenberg – Scheepers oktober 2020
