Na de oorlog brak er voor een aantal kinderen, vooral de jongens, een avontuurlijke, maar ook ietwat gevaarlijke tijd aan. Ze gingen namelijk op zoek naar oorlogsbuit op de plekken waar hevig geschoten of gebombardeerd was. Er zijn dan ook diverse ongelukken gebeurd met dodelijke afloop. In Volkel zijn twee kinderen in de tuin van hun ouders omgekomen, toen ze met een granaat aan het prutsen waren.
Wachtershuisje
Dat weerhield ons er niet van in de buurt van De Kleuter bij wachtpost 28 te gaan wroeten in de spoorsloot. En niet tevergeefs. Er was van alles te vinden van diverse soorten slaghoedjes tot bladkruit* en zelfs mortiergranaten. Het is enigszins verbazingwekkend dat mijn ouders niet strenger optraden tegen dit soort vrijbuitersgedrag. Waarschijnlijk hadden ze helemaal geen tijd en zicht op wat “die jong” allemaal uitspookten. Gelukkig waren er geen smartphones en GPStrackers om ons voortdurend in de gaten te houden.
Maar hoe kwam al die munitie daar terecht? Daarover schrijft A.L.M. Sanders in Uden in de Tweede Wereld Oorlog (Uden, 2001) het volgende:
“Op zondagmorgen, de zeventiende september, toen Operatie Market Garden al begonnen was, werden om kwart over acht weer twee aanvallen met boordwapens uitgevoerd. Allereerst op de locomotief van een munitietrein, bij wachtpost 28, iets voorbij De Kleuter en verder op een losse locomotief bij de brug over de Leijgraaf.”
In 1948 reed in de optocht ter gelegenheid van de kroning van Koningin Juliana een 'locomotief' mee, ter herinnering aan de trein die nabij De Kleuter was kapotgeschoten (bron: BHIC)
Spitfires
Mijn oudste broer Bert zegt dat hij absoluut zeker weet dat het Spitfires waren die de Duitse trein hebben beschoten, waardoor de inhoud de lucht in vloog. Het grootste deel van de munitie is al bij de beschieting verloren gegaan, maar er bleef nog genoeg interessant spul over voor ons.
Het waren niet alleen kinderen die zich bezig hielden met explosieven. Over mijn vader en een aantal andere Raambewoners – allemaal mannen, denk ik – is het volgende wapenfeit bekend. Nadat ze een berg kruit, slaghoedjes en wat dies meer zij, hadden verzameld in de spoorsloot, vatten zij het plan op om een raket te bouwen. Wat Wernher von Braun kon met V1’s en V2’s, konden zij ook met de restanten van de inhoud van de Duitse munitietrein. Bij gebrek aan Kruppstahl gebruikten ze een kachelpijp als raket. Bovenop plaatsten ze een kap ter afsluiting. Als lanceerinrichting bouwden ze een vlot, waarop ze de kruitgevulde kachelpijp annex raket monteerden. Op het moment dat ze de schoenveter als lont ontstaken, duwden ze het geheel voorzichtig van de kant, De Kleuter op. Iedereen zocht dekking, hield zijn adem in. Het aftellen begon:
“Ten, nine, eight, seven, six, three, we have ignition, two, one, main engine start and stovepipe liftoff for the stars.”
Als een duivel met een staart van vuur, weerspiegeld in het Kleuterwater, verdween de kachelpijp in een paar seconden uit het gezichtsveld. Het afgeschoten projectiel is nooit meer terug gezien. “Waarschijnlijk in de dampkring verbrand”, zeiden de mannen, vervuld van trots, en keerden huiswaarts. Wij kinderen hebben het niet van vreemden.
* Bladkruit: 1 X 1 cm , 1.5 mm dikke plaatjes, licht ontvlambaar. Opgeslagen in houten kisten in linnen zakjes. Nooit het genoegen mogen smaken om in een klap zo’n vondst te doen.
Meer verhalen over het leven van de familie Dekkers langs het Duits Lijntje lezen? Klik dan hier
