Het winkeltje op de hoek

De dames verkochten de kruidenierswaren los, afgewogen met de weegschaal op de toonbank en daarna verpakt in een van de papieren builen, die aan spijkers boven de toonbank aan de fraaie houten plank hingen. Ida had daarbij hulp van Engelina van den Boom (1901-1969), een weeskind dat zij had geadopteerd.

Op de houten toonbank lagen diverse kaassoorten en verder stond er een koffiemolen en een stroopkan. Het was nog de tijd dat ook stroop los uit de kan werd geschonken. Op de foto zie je voor het raam de met snoep gevulde, glazen flessen.

De voordeur had geen brievenbus en een deurbel is mij niet bekend, de winkeldeur was toch altijd los. De postbesteller overhandigde de post, die in het dorp nog tweemaal per dag werd bezorgd, of legde die op de toonbank.

Wij kochten de kaas aan het stuk, het assortiment in de winkel was het noodzakelijke. Op zondagmiddag kon je de dames in het dorp tegenkomen, gearmd wandelend. De ene was groot van postuur, de andere klein. Mijn zwager legde zo’n wandelmoment in de jaren ’60 vast op een zwart/wit film. Rechts van de winkel was het fabriekskantoor van Tricotbest N.V. met op de achtergrond de fabrieksschoorsteen.

Later ontdekte ik een foto waarop de voordeur van een brievenbus was voorzien, het etalageraam met de snoepflessen had plaatsgemaakt voor vitrage en het winkeltje was opgeheven.

25 Meter verder, ook op de hoek van de straat, was de kruidenierswinkel met groente en fruit van Tante Sientje, de tante van mijn verloofde. Hier deden we de overige boodschappen.

Tijdens de cursus “Schrijven over vroeger” bij het BHIC las iedere deelnemer zijn eigen verhaal voor, terwijl de andere cursisten aandachtig luisterden. Iedereen dacht hierbij aan zijn eigen opgeslagen beelden. Bij het verhaal van Hanneke zag ik het voor me en dacht aan de foto’s die ik in 1965 gemaakt had. Hierbij een citaat uit haar verhaal “De Buurtwinkel”:

“Onze buurtwinkel had geen glazen vitrines, maar wel een hele rij glazen stopflessen. Daarin zat snoepgoed. Als dank voor de klandizie kreeg je na het afrekenen een zakje snoepjes mee, vaak boterbabbelaars en altijd als één klont aan elkaar geplakt. Maar dat vonden wij als kind geen bezwaar.”

Ook bij mij stonden de flessen voor het raam met de aan elkaar geplakte snoep. Na de sloop van het winkeltje werd het perceel toegevoegd aan het huidige parkeerterrein voor “Prinsenhof”. Het kantoor en de fabrieksgebouwen worden nu beheerd door Tapijtcentrum Nederland.

Lees ook

Rooijakkers - Horloges en Klokken