Hoogwaterveer Den Bosch-Den Dungen

Het veer werd onderhouden door een gilde van schippers. Jaarlijks kozen de Bossche schepenen uit een nominatie door de Regeerders van Den Dungen drie dekens voor dit gilde, twee uit Den Dungen, één uit Den Bosch. De schippers moesten aan een aantal eisen voldoen: ze moesten Bosch’ poorter te zijn (Den Dungen behoorde tot de vrijdom van ’s-Hertogenbosch, Dungenaren waren dan ook poorters van de stad), minstens achttien jaar oud, in het bezit van een eigen boot die door de dekens van het gilde goedgekeurd, eigenhandig samen met een knecht die boot bedienen, én officieel benoemd zijn door het stadsbestuur.

Elke ochtend verzamelden de Bossche schippers van het gilde zich bij de Kleine Hekel en de Dungense schippers aan de Dungense kant, en werd de volgorde van afvaart vastgesteld. Dan werden ook twee beurders gekozen, die het veergeld die dag moesten innen en aan het eind van de dag onder de schippers verdelen.

De tarieven van het veer waren afhankelijk van de afgelegde afstand en van het weer. Als tot aan de Poeldonkse Dijk werd gevaren, moesten passagiers de helft meer betalen, dan wanneer men al bij het Klooster kon uitstappen. Bij stormweer en ijsgang moest dubbel veergeld worden betaald.

Het veer mocht alleen varen als het voetpad tussen de stad en Den Dungen ontoegankelijk was. Maar daar werd wel de hand mee gelicht. Zo klaagde de veerman van de Kleine Hekel, die het hele jaar door mensen over de stadsgracht zette, in 1788 bij het stadsbestuur dat de schippers van Den Dungen ook passagiers naar de stad vervoerden als er géén sprake van hoog water was. En dat dan natuurlijk zonder betaling van het aan hem verschuldigde veergeld. De Bossche schepenen stelden hem in het gelijk: op overtreding werd een boete van 18 stuivers gesteld.