Huisartsen van de oude stempel: “Eerste Communie, een dag om nooit te vergeten!”

Dit verhaal vertelde mijn broer Toon: "Die ochtend had ik mijn Eerste Communie gedaan. Daar waren we op school goed op voorbereid door een geestelijke. We hoorden voor het eerst over het mysterie van De Heilige Drievuldigheid dat zo treffend werd geïllustreerd met drie lucifers die samen één vlam vormden. Natuurlijk moesten we ook leren biechten, dat wil zeggen dat we De Oefening van Berouw in een razend tempo leerden afraffelen, dat we onze al dan niet verzonnen zonden moesten belijden en dat we na afloop de biechtstoel konden verlaten met een boete, penitentie, te voldoen in de kerkbanken.

Voor mijn Eerste Communie kreeg ik een heus Communiepak. Dat was zo de gewoonte in die tijd; we praten over 1950. In ons gezin was dat een kostuum waar je net zo lang mee moest doen, tot het ernstig begon te knellen en de pijpen en mouwen steeds korter werden. Dan ging dat pak door naar een jongere broer. Het geld groeide mijn ouders niet op de rug. En het lag bij ons ook niet op straat, want wij woonden aan een onverharde weg. Wat een pech!

’s Ochtends was ik naar de Heilige Mis geweest. ’s Middags was er zoveel familie op bezoek dat ons moeder ons dwingend verzocht om buiten te gaan spelen. Op de misse[1] gingen we voetballen met wat vrienden uit de buurt. Iemand met een fraaie Messiaanse trap lepelde de bal de schuur in boven op de dorsmachine[2]. Ik rende de schuur in om de bal weer in het spel te kunnen brengen, maar toen ik van de dorsmachine afsprong, voelde ik dat mijn splinternieuwe communieboks in aanraking kwam met een uitstekend onderdeel van de machine. Ik keek achterom en zag een jaap van een scheur in mijn boks. “Nondedju!”, dacht ik. Hoe vertel ik het ons moeder. Ik voelde al een figuurlijke nattigheid vanwege dat feit, maar na een paar seconden veranderde dat in echte nattigheid: bloed, heel veel bloed! Ik rende zo snel ik kon met mijn kapotte boks en rechterbil naar de voordeur om hulp in te roepen. “Ik ga dood!”, schreeuwde ik tegen mijn vader. Een joch uit de buurt vond die opmerking blijkbaar zo komisch, dat hij in lachen uitbarstte. Het lachen verging hem snel, want hij kreeg een enorme oplawaai van mijn vader. Na die hardhandige terechtwijzing haalde vader uit een of andere lade in den herd een snelverband, dat nog keurig in de verpakking zat. Dat had hij van Canadese soldaten, die bij ons in de buurt gelegerd waren tijdens de oorlog, gekregen. Hij heeft mij verbonden en achter op de fiets gezet.

En zo peddelde hij met mij op de pakkendrager naar Dokter Koning in het dorp. Voor de dokter aan het betere naaiwerk begon, ontsmette hij mijn bilpartij met een soort grote kwast. Van verdoving was geen sprake. Tijdens zijn herstelwerkzaamheden merkte hij op: ”Je zult er rekening mee moeten houden dat er ergens een kuiltje in je bil zichtbaar zal blijven, want ik kom een stukje vel en bil tekort.”

Wat een Eerste Communie was dat! Eind goed, al goed: mijn herstel verliep spoedig en de scheur in mijn communieboks leidde niet tot gekijf van ons moeder."

Noten

[1] De misse is een ander woord voor boerenerf. Op zaterdag moesten we de misse grieselen met de griesel, een ander woord voor hark
[2] Er stond een houten, paardaangedreven dorsmachine in de schuur. Later werd de tredmolen buiten een dieselmotor binnen. Nog later werd er door dagloners met een grote machine op het erf gedorst.

Lees meer verhalen over de familie Dekkers en hun huisartsen