Dat was waar nu, ruim een eeuw later, ongeveer Kerkstraat 9 is, schuin tegenover waar Drika’s vader (Johannes van Kol) ’n van-alles-wat-winkeltje had.
In 1907 trouwde het stel en zette ze ’t Van Kol-winkeltje voort. En omdat Bakker Bonaerts inmiddels al lang dood was, nam Grard het bakkerijgebeuren van weduwe Bonaerts mee over naar de overkant van de straat. Dat werd later Kerkstraat 12B en weer vele jaren later de A.H. / Aldi-parkeerplaats.
Het echtpaar kreeg uiteindelijk 19 kinderen, van wie er zeven binnen enkele dagen overleden: 3 tweelingen en ’n eenling. Ondanks deze pijnlijke gebeurtenissen, vond ’t toen zevenjarig zoontje Jan ’t toch nodig om z’n vader er over aan te spreken met de woorden “vader ik snap nie dêh ge gin betere babies uit kunt zuuken, ze gôan iedere keer dooad en ze keken helemôhl blauw ôk nog!”
Het gezin van Grard en Drika in de Kerkstraat bestond uiteindelijk dus uit vader, moeder, 12 “belhamers” en de inwonende oom Janus de Bie, de oudste broer van Grard, die ernstig reuma had. Hij klaagde nooit en hielp zelfs zo goed als ie kon om ’n paar centjes bij te verdienen.
Zo ging ie huis aan huis langs om klein textiel te verkopen. Hij liep erg moeilijk en als ie bij ’n huis iets verkocht kreeg, moest de vrouw des huizes, die gekocht had, bij hem de portemonnee uit zijn jaszak halen om af te kunnen rekenen, want zelf kon Janus er niet bij. Maar er valt nog meer over deze arme stakker te vertellen. Zo vermeldde de krant De Zuidwillemsvaart, dat ie op zondagmorgen 9 Juli 1933 toen ie naar de hoogmis wou gaan, ter hoogte van café Van Lankvelt* door ’n twaalfjarige knaap met de fiets aangereden werd en voorover op de straatkeien terecht kwam. “Zeer zwaar gewond aan hoofd en schouder met veel bloedverlies, werd de ongelukkige door omstanders naar huis gebracht. Een dokter die in de buurt woonde** legde het eerste verband, later werd de man behandeld door dokter Pannekoek uit Gemert” zo luidde het artikel.
Toen z’n broer Grard drie jaar later, in 1936, stierf, kwam bij de begrafenis de hele familie van heinde en verre de laatste eer aan de gestorvene brengen. En zo gebeurde het dat terwijl de familie in de huiskamer zat na te praten en Drika even weg was, ’n vrouwelijk familielid uit Den Bosch, ’n hard oordeel meende te moeten vellen, namelijk dat Janus, nu Grard dood was, niet meer in ’t gezin paste en maar moest vertrekken.
Later op de dag toen de familie weg was, vond moederke Drika oom Janus huilend bij te kachel zitten. Ze vroeg wat er toch aan de hand was en kreeg te horen over ’t voorval. Drika, ’n vrouw met veel begrip en tegen elk onrecht dat iets of iemand werd aangedaan zei: “Janus geleuft er mar niks van wah die stadse allemoal heh geziht, ge hoeft hier noit weg. Ge muht hier aalt bleve, dor zeurig ik wel vur!”
Ongeveer 2 jaar later lag Janus op ’t sterfbed. Ze hadden hem op de opkamer*** gelegd. Zo konden Drika en haar dochters hem goed verzorgen daar er ook altijd wel iemand in de tegenoverliggende keuken aanwezig was. De deuren kwamen zowat tegenover elkaar in de tussenliggende gang uit. Toen het dan bijna zover was om te sterven begon Janus luidkeels in bed allerlei dansliederen uit zijn jonge jaren te zingen. Want Janus kon toen hij jong was ontzettend goed dansen. Bij elk lied dat ie zong riep hij een meiskesnaam. Zogezegd een meiske wat ie had gekend op de dansvloer. Zo vertrok ome Janus al dansend in gedachten en zingend naar de hemel.
En als ze daar ’t licht niet uit hebben gedaan, vertelde m’n tante, dan danst ie en zingt ie daar nog naar alle waarschijnlijkheid.
*Anno 2015 daar waar ’t Kruitvat gevestigd is.
**Dit moet Dokter Schoonhoff zijn geweest, tevens geneesheer van Huize Padua, die heeft gewoond met praktijk tot ± begin jaren '50 in het huis waar anno 2015 de Fam. Trienekens (Kerkstraat 22) woonachtig is.
***Opkamer = kamer ’n paar treden boven de kelder. Het trapje naar de opkamer was altijd naast de keldertrap naar beneden.
